Στη χώρα του "δε βαριέσαι;" η νοοτροπία της ιδιοτέλειας και της αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα "εμφυτεύεται" στα ελληνόπουλα από την παιδική ηλικία. Γι’αυτό το λόγο, αφ’ενός δε διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά και αφ’ετέρου οι πιθανότητες κοινωνικής αφύπνισης συνεχώς περιορίζονται...
Συχνά συναντούμε νέους ανθρώπους, τους 18χρονους του 2010 για παράδειγμα, να αρκούνται σε μια απάντηση "Έτσι τους έχουν μάθει. Τι να κάνουμε;", όσον αφορά τη συμπεριφορά των μικρών παιδιών (των ονομαζόμενων "γύφτων"), που με θράσος σου ζητούν να ανοίξεις το πορτοφόλι σου για να τα πείσεις ότι δεν έχεις να τους δώσεις ψιλά! "Έτσι τους έχουν μάθει!... Δε μπορείς να τα κατηγορήσεις γι’αυτό!" ...Μπορείς όμως, με κάποιον τρόπο να αντιδράσεις. Έχεις τουλάχιστον το δικαίωμα να μην ανέχεσαι να υπάρχουν στη χώρα σου παιδιά που ποτέ δεν πηγαίνουν σχολείο. Παιδιά που ποτέ δε συνειδητοποίησαν ότι για να έχουν χρήματα, πρέπει κάποτε να δουλέψουν και προηγουμένως να μορφωθούν.
Η γενιά που πριν δυο χρόνια ξεχύθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου, δεν ενοχλείται που εκατοντάδες παιδιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω έλλειψης τροφίμων ή στέγης, λόγω βιασμών ή από τους ίδιους τους γονείς τους. Δεν ενοχλείται όταν βλέπει παιδιά χωρίς μέλλον, θέλει μόνο να εξασφαλίσει το δικό της μέλλον...
Η γενιά λοιπόν, που το μόνο που ξέρει είναι να "παπαγαλίζει" για το μάθημα της έκθεσης τα ανθρώπινα δικαιώματα ή την ανάγκη αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αδιαφορεί για το αν κάποιων τα δικαιώματα καταπατώνται και εμμένει στην ιδέα "Για όλα φταίει το σύστημα!".
Μα, τι εννοούμε τελικά με τον όρο "σύστημα";
Κανείς δε μπαίνει στη διαδικασία να αναλογιστεί ότι το "σύστημα" είμαστε όλοι. Και ο καθένας από μας ξεχωριστά ευθύνεται για ένα μέρος των κοινωνικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, για την αναποτελεσματικότητα –για να μην πούμε ανυπαρξία- του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ευθύνη δεν έχουν μόνο οι υπουργοί παιδείας, οι οποίοι εναλλάξ προσπαθούν να λύσουν ο ένας τα προβλήματα που προκάλεσε ο προηγούμενος και ταυτόχρονα επόμενος...
Η γνωστή "κατηγορία" είναι η φράση: "Μας έχει ‘φάει’ ο δικομματισμός!". Αδιανόητο, πώς γίνεται όλοι να διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του δικομματισμού, χωρίς να αλλάζει κανείς την ψήφο του! Γιατί κλασσικά στην Ελλάδα, η ψήφος είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση... Συνεπώς, ό,τι αφορά την πολιτική της χώρας αλλάζει κάθε 4-8 χρόνια, για να επιστρέψει η προηγούμενη παράταξη. Ο μέσος ψηφοφόρος-ενεργός πολίτης βέβαια, συνεχίζει να αποδίδει ευθύνες στο δικομματισμό! Φαύλος κύκλος.
Με τη λογική αυτή λειτουργεί ο Έλληνας και σε ό,τι άλλο αφορά την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι η εγκληματικότητα αυξάνεται, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, κι εμείς ενοχλούμαστε απλώς όταν μας ζητούν χρήματα κάποια μικρά παιδιά στο δρόμο.
Μήπως τελικά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Οι γενιές που νομίζουν πως επαναστατούν λέγοντας ένα "όχι" στους γονείς τους, φτάνουν σήμερα στο σημείο να λένε "Τι να κάνουμε;" και να στρίβουν το κεφάλι...
Σίγουρα υπάρχει μια λύση και μια κίνηση, που μπορεί ο καθένας να κάνει!
Δεν αρκεί να δώσεις σε ένα παιδί χρήματα για να φάει μια ημέρα, αλλά είναι καλύτερα να του εξηγήσεις ότι πρέπει να αναζητήσει μια εργασία.. Με εντιμότητα και με αξιοπρέπεια.
Αυτό ίσως μπορεί να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Η διαφορετική αντιμετώπισή μας...
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Αποτυχημένες επιτυχίες και επιτυχημένες αποτυχίες
Έπειτα από ένα "μετα-πανελληνιακό" καλοκαίρι και μετά από μια πρώτη επαφή με τους εισαχθέντες στα Πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι., μπορούμε πλέον να αναγνωρίσουμε ποια είναι η πραγματική έννοια της επιτυχίας στον τομέα των πανελλαδικών εξετάσεων, κι όχι μόνο.
Ας απομακρυνθούμε λίγο από την πανευτυχή μητέρα που ο γιόκας της μπήκε στην Ιατρική μετά από χρόνια μελέτης, που αναγκαζόταν να κάνει, χάνοντας ευκαιρίες για βόλτα, συνάντηση με συνομήλικους, τέχνες κτλ... Ας απομακρυνθούμε κι από τον πατέρα που καμαρώνει για την κορούλα που μπήκε νομική «και μπήκε και με σειρά! Από τους πρώτους!», χωρίς η ίδια να έχει αποφασίσει πώς θέλει να είναι το μέλλον της... Γιατί, ουσιαστικά ένα παιδί 17 ετών δεν είναι σε θέση να κρίνει και να είναι βέβαιο για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.
Συναντάμε λοιπόν κάποιες αποτυχημένες –αρχικά μοιάζουν επιτυχημένες- προσπάθειες των παιδιών και του περιβάλλοντός τους να προσεγγίσουν, με λανθασμένους συχνά τρόπους, την επιτυχία.
Μια συχνή περίπτωση είναι αυτή των νέων που σαγηνεύονται από την Επαγγελματική Αποκατάσταση. Μαγική λέξη στις μέρες μας! Φοβάται ο κόσμος μήπως μείνει άνεργος και πεινάσει, και επιλέγει επαγγέλματα που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά και μόνο γιατί θα εργαστεί άμεσα.
Χαρακτηριστικό σύγχρονο παράδειγμα, τα παιδαγωγικά. Καταρρίπτεται πλέον και ο μύθος για αυτές τις σχολές, αφού ήδη βλέπουμε πως διορίστηκαν ΟΛΟΙ! Δεν υπάρχουν πια κενές θέσεις! Μα επιτέλους, πόσοι δάσκαλοι μπορεί να εργάζονται ταυτόχρονα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Μοιάζει τελικά πιο ελκυστική η προσωρινή ανεργία έπειτα από ενδιαφέρουσες σχολές, παρά μια ψεύτικη μονιμότητα σε θέσεις εργασίας, για την οποία οι εργαζόμενοι αδιαφορούν. Κι όμως η "προοδευτική" κοινωνία μας, βαφτίζει "επιτυχία" τη δεύτερη περίπτωση!
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα παιδιά που ακολουθούν το επάγγελμα των γονιών τους, από τους οποίους εξασφαλίζουν έτοιμη "πελατεία" και δόξα!!!
Γιατρός που «κατάφερε να κάνει και τους ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΙΟΥΣ του γιατρούς!»... Μα, αυτό είναι κατάντια! Και του πατέρα και των παιδιών! Και μεγαλύτερη κατάντια είναι η έκφραση "έκανε τα παιδιά του γιατρούς" και όχι "τα παιδιά του έγιναν γιατροί"! Είναι βέβαιο πως δεν ήθελαν όλοι να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Είναι αφύσικο δηλαδή. Αδιανόητο. Ο "μπαμπούλης" όμως, φροντίζει να σπουδάσει τα παιδιά του (δε σπουδάζουν, ΤΑ σπουδάζει) και χωρίς πολλή σκέψη να τα εγκλωβίσει στην υπηρεσία των δικών του επιθυμιών. Αδιανόητο επίσης, που τα ίδια τα παιδιά υποτάσσονται. Φαίνεται ο μπαμπούλης ξέρει να... πείθει!
Τρίτη χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή των παιδιών που προτιμούν –ή που είναι "αυτονόητο" πως πρέπει να προτιμήσουν- σχολές όπως η Ιατρική και η Νομική. Ομολογουμένως είναι σχολές με κύρος. Οπωσδήποτε κάποιος που διαβάζει χωρίς να έχει στόχους, πρέπει να επιλέξει μια τέτοια σχολή. Κι αμέσως αποκτά κύρος. Πριν καν αποφοιτήσει. Πριν προλάβει να γραφτεί στη σχολή! Πριν προλάβει να σκεφτεί τι ΘΕΛΕΙ! Αναμφίβολα έχεις ένα κύρος όταν δεν ξέρεις τι θες, αλλά επιλέγεις μια σχολή με κύρος, έχοντας μόνο "περιορισμένες, βαθιά ξεχασμένες επιθυμίες"! Σχολές, όπου ένα ελάχιστο ποσοστό των φοιτητών ήθελε πραγματικά να φοιτήσει. Οι υπόλοιποι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνουν.
Παράλογο; Μα, δε φταίνε αυτοί.
Φταίει η παρωπιδοφορούσα κοινωνία, η γειτόνισσα που σχολιάζει χωρίς να κρίνει πρώτα τον εαυτό της, φταίει -εννοείται- το εκπαιδευτικό σύστημα!
Φταίνε κι οι ίδιοι οι γονείς που, λες κι ήταν πάντα αλάνθαστοι, δε "συγχωρούν" μια λανθασμένη επιλογή του έφηβου παιδιού τους, κατακρίνουν την "αποτυχία" του και δε δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία!
Ισχύει τελικά η άποψη ότι «δε γίνεται, βρε παιδιά, να γίνουν όλοι επιστήμονες!»
Είναι όμως, θεμιτό -αν όχι απαραίτητο- να ακολουθεί ο καθένας τις επιθυμίες του.
"Επιτυχία" δε βαφτίζουμε έναν πενταψήφιο αριθμό που προκύπτει από τις πανελλαδικές. Αποτυχία δεν είναι να περάσει το παιδί μας σε μια σχολή που δεν του αρέσει.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι να υποκύψει και να ακολουθήσει στις επιθυμίες των γονιών.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ακόμα και να αποφοιτήσει από μια σχολή που εξ’αρχής δεν του άρεσε, γιατί ντράπηκε ή βαρέθηκε να ξαναπροσπαθήσει...
Πραγματικά επιτυχημένος είναι αυτός που προσπαθεί συνεχώς να προσεγγίζει τα όνειρά του!
ΥΓ: Πραγματικά αποτυχημένη είναι η κοινωνία, που αποτρέπει τους νέους από το να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους!
Σε όλους αυτούς που δε διστάζουν να ξαναπροσπαθήσουν γι'αυτό που θέλουν...
"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε..."
Ας απομακρυνθούμε λίγο από την πανευτυχή μητέρα που ο γιόκας της μπήκε στην Ιατρική μετά από χρόνια μελέτης, που αναγκαζόταν να κάνει, χάνοντας ευκαιρίες για βόλτα, συνάντηση με συνομήλικους, τέχνες κτλ... Ας απομακρυνθούμε κι από τον πατέρα που καμαρώνει για την κορούλα που μπήκε νομική «και μπήκε και με σειρά! Από τους πρώτους!», χωρίς η ίδια να έχει αποφασίσει πώς θέλει να είναι το μέλλον της... Γιατί, ουσιαστικά ένα παιδί 17 ετών δεν είναι σε θέση να κρίνει και να είναι βέβαιο για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.
Συναντάμε λοιπόν κάποιες αποτυχημένες –αρχικά μοιάζουν επιτυχημένες- προσπάθειες των παιδιών και του περιβάλλοντός τους να προσεγγίσουν, με λανθασμένους συχνά τρόπους, την επιτυχία.
Μια συχνή περίπτωση είναι αυτή των νέων που σαγηνεύονται από την Επαγγελματική Αποκατάσταση. Μαγική λέξη στις μέρες μας! Φοβάται ο κόσμος μήπως μείνει άνεργος και πεινάσει, και επιλέγει επαγγέλματα που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά και μόνο γιατί θα εργαστεί άμεσα.
Χαρακτηριστικό σύγχρονο παράδειγμα, τα παιδαγωγικά. Καταρρίπτεται πλέον και ο μύθος για αυτές τις σχολές, αφού ήδη βλέπουμε πως διορίστηκαν ΟΛΟΙ! Δεν υπάρχουν πια κενές θέσεις! Μα επιτέλους, πόσοι δάσκαλοι μπορεί να εργάζονται ταυτόχρονα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Μοιάζει τελικά πιο ελκυστική η προσωρινή ανεργία έπειτα από ενδιαφέρουσες σχολές, παρά μια ψεύτικη μονιμότητα σε θέσεις εργασίας, για την οποία οι εργαζόμενοι αδιαφορούν. Κι όμως η "προοδευτική" κοινωνία μας, βαφτίζει "επιτυχία" τη δεύτερη περίπτωση!
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα παιδιά που ακολουθούν το επάγγελμα των γονιών τους, από τους οποίους εξασφαλίζουν έτοιμη "πελατεία" και δόξα!!!
Γιατρός που «κατάφερε να κάνει και τους ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΙΟΥΣ του γιατρούς!»... Μα, αυτό είναι κατάντια! Και του πατέρα και των παιδιών! Και μεγαλύτερη κατάντια είναι η έκφραση "έκανε τα παιδιά του γιατρούς" και όχι "τα παιδιά του έγιναν γιατροί"! Είναι βέβαιο πως δεν ήθελαν όλοι να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Είναι αφύσικο δηλαδή. Αδιανόητο. Ο "μπαμπούλης" όμως, φροντίζει να σπουδάσει τα παιδιά του (δε σπουδάζουν, ΤΑ σπουδάζει) και χωρίς πολλή σκέψη να τα εγκλωβίσει στην υπηρεσία των δικών του επιθυμιών. Αδιανόητο επίσης, που τα ίδια τα παιδιά υποτάσσονται. Φαίνεται ο μπαμπούλης ξέρει να... πείθει!
Τρίτη χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή των παιδιών που προτιμούν –ή που είναι "αυτονόητο" πως πρέπει να προτιμήσουν- σχολές όπως η Ιατρική και η Νομική. Ομολογουμένως είναι σχολές με κύρος. Οπωσδήποτε κάποιος που διαβάζει χωρίς να έχει στόχους, πρέπει να επιλέξει μια τέτοια σχολή. Κι αμέσως αποκτά κύρος. Πριν καν αποφοιτήσει. Πριν προλάβει να γραφτεί στη σχολή! Πριν προλάβει να σκεφτεί τι ΘΕΛΕΙ! Αναμφίβολα έχεις ένα κύρος όταν δεν ξέρεις τι θες, αλλά επιλέγεις μια σχολή με κύρος, έχοντας μόνο "περιορισμένες, βαθιά ξεχασμένες επιθυμίες"! Σχολές, όπου ένα ελάχιστο ποσοστό των φοιτητών ήθελε πραγματικά να φοιτήσει. Οι υπόλοιποι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνουν.
Παράλογο; Μα, δε φταίνε αυτοί.
Φταίει η παρωπιδοφορούσα κοινωνία, η γειτόνισσα που σχολιάζει χωρίς να κρίνει πρώτα τον εαυτό της, φταίει -εννοείται- το εκπαιδευτικό σύστημα!
Φταίνε κι οι ίδιοι οι γονείς που, λες κι ήταν πάντα αλάνθαστοι, δε "συγχωρούν" μια λανθασμένη επιλογή του έφηβου παιδιού τους, κατακρίνουν την "αποτυχία" του και δε δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία!
Ισχύει τελικά η άποψη ότι «δε γίνεται, βρε παιδιά, να γίνουν όλοι επιστήμονες!»
Είναι όμως, θεμιτό -αν όχι απαραίτητο- να ακολουθεί ο καθένας τις επιθυμίες του.
"Επιτυχία" δε βαφτίζουμε έναν πενταψήφιο αριθμό που προκύπτει από τις πανελλαδικές. Αποτυχία δεν είναι να περάσει το παιδί μας σε μια σχολή που δεν του αρέσει.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι να υποκύψει και να ακολουθήσει στις επιθυμίες των γονιών.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ακόμα και να αποφοιτήσει από μια σχολή που εξ’αρχής δεν του άρεσε, γιατί ντράπηκε ή βαρέθηκε να ξαναπροσπαθήσει...
Πραγματικά επιτυχημένος είναι αυτός που προσπαθεί συνεχώς να προσεγγίζει τα όνειρά του!
ΥΓ: Πραγματικά αποτυχημένη είναι η κοινωνία, που αποτρέπει τους νέους από το να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους!
Σε όλους αυτούς που δε διστάζουν να ξαναπροσπαθήσουν γι'αυτό που θέλουν...
"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε..."
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Αξίες
Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς χρήματα, σε τι θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε τις αξίες;
…«Δεν υπάρχουν αξίες» δηλώνουν οι πιο απαισιόδοξοι ανάμεσά μας. Κι όμως η αίσθηση των αξιών κρύβεται μέσα μας και με έναν υποσυνείδητο τρόπο μπορούμε να εκτιμήσουμε αν κάτι αξίζει σε κάτι άλλο ή όχι. Αν κάτι είναι αντάξιό μας. Αν κάτι αξίζει τον κόπο. Ουσιαστικά δρούμε με γνώμονα την αίσθηση αυτή. Θεωρούμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο, άρα συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας. Δεν επιδιώκουμε όμως, κάτι που δε μας αξίζει.
Για να ξέρουμε βέβαια αν κάτι αξίζει πρέπει πρώτα να το εκτιμήσουμε. Οι πράξεις για παράδειγμα φορτίζονται με θετική ή αρνητική αξία βάσει κάποιων νόμων ή ηθικών, άγραφων κανόνων.
Όταν όμως, προσπαθούμε να κρίνουμε μια σχέση ανθρώπων, πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ο ένας αξίζει στον άλλο;
Και πώς μπορούμε να μετρήσουμε την αξία ενός ανθρώπου;
Σίγουρα όχι σε ευρώ ή δολάρια! Σίγουρα πρόκειται για κάτι που ασυναίσθητα εκτιμούμε. Μήπως όμως κρίνουμε επηρεασμένοι από συναισθήματα και δε μπορούμε να είμαστε αμερόληπτοι; Ίσως η έννοια της αξίας κρύβει μέσα της την έννοια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχουν πράγματα που αξίζουν σε κάποιον ως επιβράβευση ή ως τίμημα για κάποια πράξη του. Ίσως τη φύση μας διέπουν κάποιοι νόμοι, μια αίσθηση της δικαιοσύνης, βάσει της οποίας κάποιος πρέπει να λαμβάνει συμπεριφορά εξίσου καλή ή κακή με αυτή που προσφέρει. Αυτό θεωρούμε ως «ισάξιο», το δίκαιο.
Τι αξίζει τελικά στον κάθε άνθρωπο;
Ανεξάρτητα από τις πράξεις του, σε κάθε περίπτωση του αξίζει μια «ανθρώπινη» συμπεριφορά. Στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματά του και στην προσωπικότητά του.
Το αν όμως αξίζει κάτι παραπάνω στον καθένα, κανείς δε μπορεί να το κρίνει.
Οι άνθρωποι δε μπορούν να μετρηθούν σε αξίες. Είναι απλά άνθρωποι. Και αν κάποιος βρει το κλειδί του άλλου, τότε μπορεί και του «αξίζει» να επικοινωνεί και να βρίσκεται μαζί του.
Δε θα έπρεπε βέβαια, να κινούμαστε και να δρούμε με βάση μόνο αυτά που αξίζουν ή μας αξίζουν. Ίσως θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές προς τους άλλους, αν ακολουθούσαμε μόνο τη συνείδησή και τα συναισθήματά μας.
…«Δεν υπάρχουν αξίες» δηλώνουν οι πιο απαισιόδοξοι ανάμεσά μας. Κι όμως η αίσθηση των αξιών κρύβεται μέσα μας και με έναν υποσυνείδητο τρόπο μπορούμε να εκτιμήσουμε αν κάτι αξίζει σε κάτι άλλο ή όχι. Αν κάτι είναι αντάξιό μας. Αν κάτι αξίζει τον κόπο. Ουσιαστικά δρούμε με γνώμονα την αίσθηση αυτή. Θεωρούμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο, άρα συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας. Δεν επιδιώκουμε όμως, κάτι που δε μας αξίζει.
Για να ξέρουμε βέβαια αν κάτι αξίζει πρέπει πρώτα να το εκτιμήσουμε. Οι πράξεις για παράδειγμα φορτίζονται με θετική ή αρνητική αξία βάσει κάποιων νόμων ή ηθικών, άγραφων κανόνων.
Όταν όμως, προσπαθούμε να κρίνουμε μια σχέση ανθρώπων, πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ο ένας αξίζει στον άλλο;
Και πώς μπορούμε να μετρήσουμε την αξία ενός ανθρώπου;
Σίγουρα όχι σε ευρώ ή δολάρια! Σίγουρα πρόκειται για κάτι που ασυναίσθητα εκτιμούμε. Μήπως όμως κρίνουμε επηρεασμένοι από συναισθήματα και δε μπορούμε να είμαστε αμερόληπτοι; Ίσως η έννοια της αξίας κρύβει μέσα της την έννοια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχουν πράγματα που αξίζουν σε κάποιον ως επιβράβευση ή ως τίμημα για κάποια πράξη του. Ίσως τη φύση μας διέπουν κάποιοι νόμοι, μια αίσθηση της δικαιοσύνης, βάσει της οποίας κάποιος πρέπει να λαμβάνει συμπεριφορά εξίσου καλή ή κακή με αυτή που προσφέρει. Αυτό θεωρούμε ως «ισάξιο», το δίκαιο.
Τι αξίζει τελικά στον κάθε άνθρωπο;
Ανεξάρτητα από τις πράξεις του, σε κάθε περίπτωση του αξίζει μια «ανθρώπινη» συμπεριφορά. Στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματά του και στην προσωπικότητά του.
Το αν όμως αξίζει κάτι παραπάνω στον καθένα, κανείς δε μπορεί να το κρίνει.
Οι άνθρωποι δε μπορούν να μετρηθούν σε αξίες. Είναι απλά άνθρωποι. Και αν κάποιος βρει το κλειδί του άλλου, τότε μπορεί και του «αξίζει» να επικοινωνεί και να βρίσκεται μαζί του.
Δε θα έπρεπε βέβαια, να κινούμαστε και να δρούμε με βάση μόνο αυτά που αξίζουν ή μας αξίζουν. Ίσως θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές προς τους άλλους, αν ακολουθούσαμε μόνο τη συνείδησή και τα συναισθήματά μας.
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Το "καταναλώνειν" εστί φιλοσοφείν
Γινόμαστε όλοι σταδιακά μέρος αυτού του καταναλωτικού μηχανισμού που έχει δημιουργηθεί εδώ και αιώνες. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι ένα: παραγωγή-κατανάλωση.
Βέβαια το ζητούμενο πλέον είναι: Ποιος μπορεί να καταναλώνει περισσότερα;
Μα φυσικά, αυτός που παράγει περισσότερα! Αυτό που συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία είναι το χρήμα-θεός!
Παράγεις; (έργο ή αγαθό) Πληρώνεσαι.
Πληρώνεις; Καταναλώνεις.
Καταναλώνεις; Αυτόματα νιώθεις και θεωρείσαι ενταγμένος, "κάποιος". Ανώτερος -ίσως- από κάποιους που δεν εκτιμούν τις αξίες σε ευρώ.
Βιώνουμε λοιπόν, το απόλυτα καταναλωτικό σύστημα της κοινωνίας, όπου τα σκουπίδια φτάνουν να είναι περισσότερα από τους ίδιους τους ανθρώπους!!! Δεν υπάρχει πια χώρος για αυτά και δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να τα εξαφανίσουμε!
Υπάρχει βέβαια η λύση, για την οποία όπως φαίνεται, γίνονται σήμερα τεράστιες προσπάθειες... Μπορούμε άνετα να μετατρέψουμε όλη τη Γη σε μια τεράστια χωματερή κι εμείς να ζήσουμε στον Άρη! Ή μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα σκουπίδια μας, να φτιάξουμε μαζί τους μια καλύτερη σχέση και να τα έχουμε κοντά μας! Τι σημασία έχει; Αφού μπορούμε ακόμα να καταναλώνουμε!
Γι’αυτό θεοποιείται το χρήμα και υποκινεί τα πάντα. Γιατί ταυτόχρονα «θεοποιείται» και ο κάτοχος-χρήστης του. Του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η άγνοια ή η αδιαφορία για τις συνέπειες αυτής της υπερκατανάλωσης, που τείνει να υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ανάγκη!
Ανάγκες μας πλέον είναι μόνο αυτές που μπορούν να καλυφθούν με ευρώ! Κι έτσι ο φτωχός ταυτίζεται με το δυστυχισμένο!
Αλίμονο στο περιβάλλον! Αυτό που οι σημερινές νέες γενιές δεν έχουν καλά καλά γνωρίσει. Γνωρίζουν όμως ότι θα το χάσουν...
Αλίμονο και στους ίδιους τους (υπερ)καταναλωτές, που δεν αντιλαμβάνονται ότι (κατ)αναλώνονται σε μια καθημερινότητα γεμάτη υλισμό, ενώ η υγεία και το πνεύμα τους τίθενται "υπο εξαφάνιση". (...Τουλάχιστον τα panda -ή πάντα- που τείνουν να εξαφανιστούν, έχουν για λίγο ζήσει χωρίς το χρήμα και εκτιμήσει τη φυσική πλευρά της υπόστασής τους!)
Μοναδικός μας στόχος λοιπόν είναι το χρήμα. Και απώτερος στόχος η κάθε είδους κατανάλωση.
Εύλογη απορία: Μέχρι πότε θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η εμφάνιση και η περιουσία προσδίδουν κύρος; Ίσως πρέπει κάποτε να ωριμάσουμε και να διαχωρίσουμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι»!
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ας συνεχίσουν να καταναλώνουν..
Μήπως όμως, οι «πλούσιοι τω πνεύματι» πρέπει να αντιδράσουν;
Βέβαια το ζητούμενο πλέον είναι: Ποιος μπορεί να καταναλώνει περισσότερα;
Μα φυσικά, αυτός που παράγει περισσότερα! Αυτό που συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία είναι το χρήμα-θεός!
Παράγεις; (έργο ή αγαθό) Πληρώνεσαι.
Πληρώνεις; Καταναλώνεις.
Καταναλώνεις; Αυτόματα νιώθεις και θεωρείσαι ενταγμένος, "κάποιος". Ανώτερος -ίσως- από κάποιους που δεν εκτιμούν τις αξίες σε ευρώ.
Βιώνουμε λοιπόν, το απόλυτα καταναλωτικό σύστημα της κοινωνίας, όπου τα σκουπίδια φτάνουν να είναι περισσότερα από τους ίδιους τους ανθρώπους!!! Δεν υπάρχει πια χώρος για αυτά και δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να τα εξαφανίσουμε!
Υπάρχει βέβαια η λύση, για την οποία όπως φαίνεται, γίνονται σήμερα τεράστιες προσπάθειες... Μπορούμε άνετα να μετατρέψουμε όλη τη Γη σε μια τεράστια χωματερή κι εμείς να ζήσουμε στον Άρη! Ή μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα σκουπίδια μας, να φτιάξουμε μαζί τους μια καλύτερη σχέση και να τα έχουμε κοντά μας! Τι σημασία έχει; Αφού μπορούμε ακόμα να καταναλώνουμε!
Γι’αυτό θεοποιείται το χρήμα και υποκινεί τα πάντα. Γιατί ταυτόχρονα «θεοποιείται» και ο κάτοχος-χρήστης του. Του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η άγνοια ή η αδιαφορία για τις συνέπειες αυτής της υπερκατανάλωσης, που τείνει να υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ανάγκη!
Ανάγκες μας πλέον είναι μόνο αυτές που μπορούν να καλυφθούν με ευρώ! Κι έτσι ο φτωχός ταυτίζεται με το δυστυχισμένο!
Αλίμονο στο περιβάλλον! Αυτό που οι σημερινές νέες γενιές δεν έχουν καλά καλά γνωρίσει. Γνωρίζουν όμως ότι θα το χάσουν...
Αλίμονο και στους ίδιους τους (υπερ)καταναλωτές, που δεν αντιλαμβάνονται ότι (κατ)αναλώνονται σε μια καθημερινότητα γεμάτη υλισμό, ενώ η υγεία και το πνεύμα τους τίθενται "υπο εξαφάνιση". (...Τουλάχιστον τα panda -ή πάντα- που τείνουν να εξαφανιστούν, έχουν για λίγο ζήσει χωρίς το χρήμα και εκτιμήσει τη φυσική πλευρά της υπόστασής τους!)
Μοναδικός μας στόχος λοιπόν είναι το χρήμα. Και απώτερος στόχος η κάθε είδους κατανάλωση.
Εύλογη απορία: Μέχρι πότε θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η εμφάνιση και η περιουσία προσδίδουν κύρος; Ίσως πρέπει κάποτε να ωριμάσουμε και να διαχωρίσουμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι»!
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ας συνεχίσουν να καταναλώνουν..
Μήπως όμως, οι «πλούσιοι τω πνεύματι» πρέπει να αντιδράσουν;
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Η τιμητική θέση του "δεδομένου" (ή Το depon!)
Η εγωιστική ανθρώπινη φύση μας, μάς κάνει πάντα να θέλουμε να βρισκόμαστε στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ανθρώπων που μας περιβάλλουν: των φίλων, των συγγενών και κάποιες φορές και των συνεργατών μας. Ακόμα κι αν καμιά φορά δηλώνουμε το γνωστό "Θέλω να μείνω μόνος μου!", πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει μια τάση να κινήσουμε το ενδιαφέρον των άλλων, ώστε να ασχοληθούν μαζί μας!
Όλα αυτά αποδεικνύονται από την απογοήτευση που αισθανόμαστε όταν κάποιος κοντινός μας άνθρωπος μας δίνει την εντύπωση ότι μας θεωρεί "δεδομένους".
Μας πιάνει μια μικρή κατάθλιψη. Νιώθουμε παραμελημένοι, ξεχασμένοι... Θεωρούμε ότι ο φίλος μας θα μας προσέξει, μόνο αν μας χρειαστεί κάτι.
Σε μια πρόσφατη εκδρομή για παράδειγμα, δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ αρκετά με έναν αγαπημένο φίλο και να μιλήσουμε, ενώ –διανύοντας την γ’ λυκείου- όλη τη χρονιά δε βρεθήκαμε καθόλου εκτός σχολείου. Βέβαια, στην εκδρομή χτύπησε δύο φορές την πόρτα του δωματίου μου, μία για να ζητήσει ένα depon και μία για κάτι άλλο που χρειαζόταν.
Δεν το κρύβω... Στην αρχή μου φάνηκε κάπως χρησιμοθηρικό όλο αυτό. Και τώρα ντρέπομαι για αυτό! Γιατί συνειδητοποιώ ότι η λέξη "δεδομένος" δε γίνεται να έχει μόνο αρνητική χροιά. Απλά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το παρατηρείς!
Από την εγωιστική πλευρά, "δεδομένος" είναι ο "φίλος-άμεση δράση"! Υπάρχει στην καθημερινότητά σου, έχετε συνεχή, αλλά όχι ουσιώδη, επικοινωνία και όταν χρειαστείς κάτι θα ανταπεξέλθει και θα έρθει να βοηθήσει. Όλα αυτά συνεπάγονται ότι τον παραμελείς σε ένα βαθμό, τον αγνοείς, ξεσπάς πάνω του, βγάζεις τα κόμπλεξ σου κτλ… Αυτό προκύπτει από μια πολυετή γνωριμία, αλλά και ανυπαρξία ειλικρίνειας και συνεννόησης. Γιατί απλά βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι ο άλλος έχει ανάγκη να είσαι στη ζωή του και το εκμεταλλεύεσαι!!!
Βέβαια, από την οπτική γωνία μιας πιο βαθιάς και αληθινής φιλίας, ο "δεδομένος" είναι το άκρως αντίθετο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάντα εκεί. Όμως δεν ενοχλεί για ανούσιες συζητήσεις και "νέα". Ίσως να μη γνωρίζεις τι ακριβώς κάνει στην καθημερινότητά του (και αυτό είναι καλό, γιατί αποφεύγεται η "φιλική καταπίεση"…) και δεν ξέρεις πολλά για το παρελθόν του. Έχετε όμως, ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο! Σίγουρα είναι εκεί αν κάτι χρειαστείς, μα κι αν δεν έχεις σοβαρή ανάγκη, νοιάζεται, χωρίς να γίνεται υπερβολικός και κουραστικός. Το ίδιο ακριβώς κάνεις κι εσύ για αυτόν. Αυτό βασίζεται σε μια πραγματική φιλία, κι όχι απλή παρέα…
Κι επειδή όλα αυτά μου τα έχει επανειλημμένα αποδείξει ο φίλος μου με το depon, τώρα που το συνειδητοποιώ, εύχομαι να μπορώ ξανά στο μέλλον να είμαι κοντά του, για να του ξαναδώσω depon! Γιατί προτιμώ να είμαι "δεδομένη", παρά μια απλή φίλη στην οποία θα ντραπεί να ζητήσει αυτό που θέλει και θα "υποχρεωθεί" να πει "ευχαριστώ".
Δε χρειάζεται να μας ευχαριστεί. Ούτε θέλω να γίνουμε "κολλητοί". Θέλω απλά σε δέκα χρόνια να βρισκόμαστε και να μπορώ να του προσφέρω κάτι.
Πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια του "δεδομένου", πριν γίνουμε εγωιστές και γκρινιάρηδες . Οι "δεδομένοι" φίλοι μένουν. Οι "δεδομένοι", εφ’οσον τους εκτιμούμε!..
Στο Νίκο..
mushroom
Όλα αυτά αποδεικνύονται από την απογοήτευση που αισθανόμαστε όταν κάποιος κοντινός μας άνθρωπος μας δίνει την εντύπωση ότι μας θεωρεί "δεδομένους".
Μας πιάνει μια μικρή κατάθλιψη. Νιώθουμε παραμελημένοι, ξεχασμένοι... Θεωρούμε ότι ο φίλος μας θα μας προσέξει, μόνο αν μας χρειαστεί κάτι.
Σε μια πρόσφατη εκδρομή για παράδειγμα, δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ αρκετά με έναν αγαπημένο φίλο και να μιλήσουμε, ενώ –διανύοντας την γ’ λυκείου- όλη τη χρονιά δε βρεθήκαμε καθόλου εκτός σχολείου. Βέβαια, στην εκδρομή χτύπησε δύο φορές την πόρτα του δωματίου μου, μία για να ζητήσει ένα depon και μία για κάτι άλλο που χρειαζόταν.
Δεν το κρύβω... Στην αρχή μου φάνηκε κάπως χρησιμοθηρικό όλο αυτό. Και τώρα ντρέπομαι για αυτό! Γιατί συνειδητοποιώ ότι η λέξη "δεδομένος" δε γίνεται να έχει μόνο αρνητική χροιά. Απλά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το παρατηρείς!
Από την εγωιστική πλευρά, "δεδομένος" είναι ο "φίλος-άμεση δράση"! Υπάρχει στην καθημερινότητά σου, έχετε συνεχή, αλλά όχι ουσιώδη, επικοινωνία και όταν χρειαστείς κάτι θα ανταπεξέλθει και θα έρθει να βοηθήσει. Όλα αυτά συνεπάγονται ότι τον παραμελείς σε ένα βαθμό, τον αγνοείς, ξεσπάς πάνω του, βγάζεις τα κόμπλεξ σου κτλ… Αυτό προκύπτει από μια πολυετή γνωριμία, αλλά και ανυπαρξία ειλικρίνειας και συνεννόησης. Γιατί απλά βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι ο άλλος έχει ανάγκη να είσαι στη ζωή του και το εκμεταλλεύεσαι!!!
Βέβαια, από την οπτική γωνία μιας πιο βαθιάς και αληθινής φιλίας, ο "δεδομένος" είναι το άκρως αντίθετο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάντα εκεί. Όμως δεν ενοχλεί για ανούσιες συζητήσεις και "νέα". Ίσως να μη γνωρίζεις τι ακριβώς κάνει στην καθημερινότητά του (και αυτό είναι καλό, γιατί αποφεύγεται η "φιλική καταπίεση"…) και δεν ξέρεις πολλά για το παρελθόν του. Έχετε όμως, ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο! Σίγουρα είναι εκεί αν κάτι χρειαστείς, μα κι αν δεν έχεις σοβαρή ανάγκη, νοιάζεται, χωρίς να γίνεται υπερβολικός και κουραστικός. Το ίδιο ακριβώς κάνεις κι εσύ για αυτόν. Αυτό βασίζεται σε μια πραγματική φιλία, κι όχι απλή παρέα…
Κι επειδή όλα αυτά μου τα έχει επανειλημμένα αποδείξει ο φίλος μου με το depon, τώρα που το συνειδητοποιώ, εύχομαι να μπορώ ξανά στο μέλλον να είμαι κοντά του, για να του ξαναδώσω depon! Γιατί προτιμώ να είμαι "δεδομένη", παρά μια απλή φίλη στην οποία θα ντραπεί να ζητήσει αυτό που θέλει και θα "υποχρεωθεί" να πει "ευχαριστώ".
Δε χρειάζεται να μας ευχαριστεί. Ούτε θέλω να γίνουμε "κολλητοί". Θέλω απλά σε δέκα χρόνια να βρισκόμαστε και να μπορώ να του προσφέρω κάτι.
Πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια του "δεδομένου", πριν γίνουμε εγωιστές και γκρινιάρηδες . Οι "δεδομένοι" φίλοι μένουν. Οι "δεδομένοι", εφ’οσον τους εκτιμούμε!..
Στο Νίκο..
mushroom
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Η tv έχει και "off"!
Ας μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο όταν η Τατιάνα Στεφανίδου εμφανίζεται στο πλατό, το κοινό χειροκροτάει! Ή γιατί η έχθρα Μανωλίδου-Ψινάκη απασχολεί τρία κανάλια επί μία ώρα!
Η απάντηση είναι απλή: Γιατί υπάρχουν τηλεθεατές!
Μπλοκαρισμένα μυαλά, μόνιμα εγκατεστημένα μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση, με μόνο μέλημα του ελεύθερου χρόνου τους τις ατάκες της Ευγενίας Μανωλίδου στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"! Εν τω μεταξύ, μιλάμε για μια εκπομπή, που μπορεί κάλλιστα να αποδείξει:
1.Την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόθου για δημοσιότητα.
2.Το πόσο ατάλαντη είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα του 2010.
3.Τα κίτς γούστα που επικρατούν!
Κι ας θυμηθούμε λιγο και το "Dancing with the stars". Διάσημοι "stars" μαθαίνουν να χορεύουν και παρουσιάζονται σε ένα show κρυμμένοι πίσω από το πρόσχημα του "φιλανθρωπικού σκοπού"! Βέβαια! Φιλανθρωπία είναι η αύξηση τηλεθέασης του ΑΝΤ1 και των εσόδων του φρεσκοχωρισμένου-πονεμένου Γ.Λάτσιου, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του ότι το μόνο που υπάρχει στην κουζίνα του νέου σπιτιού του είναι μια εσπρεσιέρα! Το φτωχό!
Να λοιπόν και το διαζύγιο της χρονιάς! Και να και η Μiss Μενεγάκη "κλαμένη" (ή απλώς αμακιγιάριστη) στην εκπομπή της! Την πρώτη μέρα φόρεσε μαύρα (πενθούσε το γάμο της), την επόμενη μπλε και την τρίτη μέρα ξεπέρασε τον πόνο της (!) και φόρεσε φούξια! Τη βέρα την έβαλε μετά από 2 εβδομάδες. Τα παιδιά της θα τα αναλάβει προσωρινά αυτή. Θα μετακομίσουν σε άλλο σπίτι. Αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο! Ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια, αλλιώς νιώθουμε μέσα μας ένα κενό! Έτσι μας έμαθαν…
"Εγώ δεν έκανα καριέρα εκθέτοντας την προσωπική μου ζωή και το γάμο μου!", δήλωσε η Μ. Μαγγίρα, ως "σπόντα" στην Ε. Μανωλίδου. Ανεξάρτητα από το αν μπορεί να θεωρηθεί καριέρα αυτό που έχει κάνει η Μαγγίρα, ξεστόμισε τουλάχιστον για μια φορά, μια σωστή φράση! Ποιος λογικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για το ότι η Ε.Μανωλίδου αποκαλεί το σύζυγό της "μπουμπούκο";
Και το χειρότερο είναι ότι ο "Μπουμπούκος" είναι ταυτόχρονα ένας από τους 300 που εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό στο Κοινοβούλιο! Κι ας μην ξεχνούμε την αξιολάτρευτη και τρομερή χορεύτρια, παίκτρια του "Dancing with the stars", κυρία Πιπιλή! Άλλη μια εκ των 300!
Ταυτόχρονα, παρακολουθείς συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου και τυχαίνει να βρίσκονται μέσα 5-10 άτομα!!! Οι άλλοι δε μπορούν! Έχουν πρόβες!!! Και δυστυχώς δε μιλάμε για 2-3 άτομα της πολιτικής που ξεχνούν το ρόλο τους και προσπαθούν απεγνωσμένα να νιώσουν "stars". Πρόκειται τουλάχιστον για το 1/3! Όπως αποδεικνύεται, σκοπός τους εξ’αρχής ήταν να αποκτήσουν αυτή την πολλά υποσχόμενη διασημότητα! Και τώρα ανακαλύπτουν ότι αυτό δεν το κερδίζουν μέσω πολιτικής, αλλά μέσω τηλεόρασης!
Η σοβαρότατη αυτή πολιτική τείνει να μετονομαστεί σε "κοινωνική", αφού η εργασία τους πλέον είναι οι δημόσιες σχέσεις!
Η μόνη "πολιτική" που ασκείται, γίνεται πάντα μπροστά στο φακό μιας κάμερας! Στις ειδήσεις φυσικά! Στις τόσο αντικειμενικές ειδήσεις, που σε θέματα πολιτικής καλούν 4-5 εκπροσώπους διαφορετικών κομμάτων, για να έχουμε πολυφωνία (!), να τσακώνονται και περνάει το μισάωρο, χωρίς φυσικά να βγαίνει συμπέρασμα! Εποικοδομητικότατος διάλογος!
Βέβαια, υπάρχει και το δελτίο ειδήσεων του "Star Channel" (το οποίο θα μετονομαστεί σε "Gossip channel" σε λίγο καιρό!)... Ναι. Είναι αλήθεια, αλλά αρνούμαι να το πιστέψω! Η είδηση που εκφωνεί η "δημοσιογράφος" είναι ότι γνωστός ποδοσφαιριστής προσέφερε στη μνηστή του τεράστιο χρηματικό ποσό, προκειμένου να μην ποζάρει σε γυμνή φωτογράφηση για το Playboy! (να και η αξία της Ηθικής!!!).
Ταυτόχρονα στο κάτω μέρος της οθόνης περνούν μηνύματα με τα πολιτικοοικονομικά νέα της χώρας!
Από την άλλη πλευρά ευτυχώς, κάποιες ώρες προβάλλονται κάποιες ταινίες, στις οποίες κανείς δεν παρεμβαίνει εικαστικά! ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ομολογουμένως, είναι ωραίο να μπορείς να έρθεις σε επαφή με την τέχνη (μουσική, χορό, ταινίες) μέσω τηλεόρασης. Όταν όμως, όλα αυτά συνοδεύονται και από μια κριτική επιτροπή, ενώ το κοινό μπορεί να ψηφίζει το "καλύτερο", τότε ακόμα και η κουτσή Μαρία (και η Μαρία η Πενταγιώτισσα και η Μαρία της γειτονιάς!) νομίζει πως είναι κριτικός τέχνης!
Οι ελληνικές σειρές βέβαια, είναι άπαιχτες! Απαγορευμένοι έρωτες, φόνοι, μυστήρια, μυστικά της Εδέμ, πύργος της Βαβέλ, και φτου κι απ’την αρχή! Και η σκηνοθεσία, η μουσική υπόκρουση… Όλα τέλεια! Άπαιχτα! Θαυμάσια!
Μα, γιατί να ακούσω το "Riders on the storm" στο "Η ζωή της άλλης";
Υπάρχουν βέβαια, και σειρές απομιμήσεις ξένων σειρών, με μεγάλο σουξέ! Για παράδειγμα οι σειρές με τους γιατρούς! Ανεπανάληπτες! Καταπληκτικές! Υπέροχες! Wow!
Και το πιο γελοίο! Τα προξενιά! Αγρότες, πεθερές που ψάχνουν νύφες, έρωτες που περνούν από το στομάχι, και ό,τι άλλο σκαρφιστεί κανείς για να αυξήσει τα νούμερά του! ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!
Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η υπερπροβολή και η θεοποίηση του ψεύτικου.
Ας κατάλάβουν επιτέλους αυτοί οι απόφοιτοι σχολών Μ.Μ.Ε. ότι πρέπει να γίνουν πραγματικοί δημοσιογράφοι. Έχουν χρέος να ενημερώνουν και να ψυχαγωγούν. Όχι να κουτσομπολεύουν και να κάνουν τους clowns! Σε μεγάλο βαθμό οι τηλεθεατές φταίνε! Αυτοί που συνεχίζουν να εθίζονται σε αυτό το θέαμα, δίνοντας τους την εντύπως ότι δημιουργούν κάτι εντυπωσιακό!...
Η τηλεόραση πρέπει ή να κλείσει, ή να γίνει ποιοτική!
Διαφορετικά θα μείνουμε σε μια κοινωνία-αγέλη.
Σκεφτείτε μόνο, πόσο τους συμφέρει αυτούς τους πολιτικούς – stars!
Ζώα που ακολουθούμε έξυπνους-κερδοσκόπους καναλάρχες, όπου κι αν μας οδηγούν.
Ανεπίτρεπτο.
mushroom
Η απάντηση είναι απλή: Γιατί υπάρχουν τηλεθεατές!
Μπλοκαρισμένα μυαλά, μόνιμα εγκατεστημένα μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση, με μόνο μέλημα του ελεύθερου χρόνου τους τις ατάκες της Ευγενίας Μανωλίδου στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"! Εν τω μεταξύ, μιλάμε για μια εκπομπή, που μπορεί κάλλιστα να αποδείξει:
1.Την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόθου για δημοσιότητα.
2.Το πόσο ατάλαντη είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα του 2010.
3.Τα κίτς γούστα που επικρατούν!
Κι ας θυμηθούμε λιγο και το "Dancing with the stars". Διάσημοι "stars" μαθαίνουν να χορεύουν και παρουσιάζονται σε ένα show κρυμμένοι πίσω από το πρόσχημα του "φιλανθρωπικού σκοπού"! Βέβαια! Φιλανθρωπία είναι η αύξηση τηλεθέασης του ΑΝΤ1 και των εσόδων του φρεσκοχωρισμένου-πονεμένου Γ.Λάτσιου, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του ότι το μόνο που υπάρχει στην κουζίνα του νέου σπιτιού του είναι μια εσπρεσιέρα! Το φτωχό!
Να λοιπόν και το διαζύγιο της χρονιάς! Και να και η Μiss Μενεγάκη "κλαμένη" (ή απλώς αμακιγιάριστη) στην εκπομπή της! Την πρώτη μέρα φόρεσε μαύρα (πενθούσε το γάμο της), την επόμενη μπλε και την τρίτη μέρα ξεπέρασε τον πόνο της (!) και φόρεσε φούξια! Τη βέρα την έβαλε μετά από 2 εβδομάδες. Τα παιδιά της θα τα αναλάβει προσωρινά αυτή. Θα μετακομίσουν σε άλλο σπίτι. Αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο! Ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια, αλλιώς νιώθουμε μέσα μας ένα κενό! Έτσι μας έμαθαν…
"Εγώ δεν έκανα καριέρα εκθέτοντας την προσωπική μου ζωή και το γάμο μου!", δήλωσε η Μ. Μαγγίρα, ως "σπόντα" στην Ε. Μανωλίδου. Ανεξάρτητα από το αν μπορεί να θεωρηθεί καριέρα αυτό που έχει κάνει η Μαγγίρα, ξεστόμισε τουλάχιστον για μια φορά, μια σωστή φράση! Ποιος λογικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για το ότι η Ε.Μανωλίδου αποκαλεί το σύζυγό της "μπουμπούκο";
Και το χειρότερο είναι ότι ο "Μπουμπούκος" είναι ταυτόχρονα ένας από τους 300 που εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό στο Κοινοβούλιο! Κι ας μην ξεχνούμε την αξιολάτρευτη και τρομερή χορεύτρια, παίκτρια του "Dancing with the stars", κυρία Πιπιλή! Άλλη μια εκ των 300!
Ταυτόχρονα, παρακολουθείς συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου και τυχαίνει να βρίσκονται μέσα 5-10 άτομα!!! Οι άλλοι δε μπορούν! Έχουν πρόβες!!! Και δυστυχώς δε μιλάμε για 2-3 άτομα της πολιτικής που ξεχνούν το ρόλο τους και προσπαθούν απεγνωσμένα να νιώσουν "stars". Πρόκειται τουλάχιστον για το 1/3! Όπως αποδεικνύεται, σκοπός τους εξ’αρχής ήταν να αποκτήσουν αυτή την πολλά υποσχόμενη διασημότητα! Και τώρα ανακαλύπτουν ότι αυτό δεν το κερδίζουν μέσω πολιτικής, αλλά μέσω τηλεόρασης!
Η σοβαρότατη αυτή πολιτική τείνει να μετονομαστεί σε "κοινωνική", αφού η εργασία τους πλέον είναι οι δημόσιες σχέσεις!
Η μόνη "πολιτική" που ασκείται, γίνεται πάντα μπροστά στο φακό μιας κάμερας! Στις ειδήσεις φυσικά! Στις τόσο αντικειμενικές ειδήσεις, που σε θέματα πολιτικής καλούν 4-5 εκπροσώπους διαφορετικών κομμάτων, για να έχουμε πολυφωνία (!), να τσακώνονται και περνάει το μισάωρο, χωρίς φυσικά να βγαίνει συμπέρασμα! Εποικοδομητικότατος διάλογος!
Βέβαια, υπάρχει και το δελτίο ειδήσεων του "Star Channel" (το οποίο θα μετονομαστεί σε "Gossip channel" σε λίγο καιρό!)... Ναι. Είναι αλήθεια, αλλά αρνούμαι να το πιστέψω! Η είδηση που εκφωνεί η "δημοσιογράφος" είναι ότι γνωστός ποδοσφαιριστής προσέφερε στη μνηστή του τεράστιο χρηματικό ποσό, προκειμένου να μην ποζάρει σε γυμνή φωτογράφηση για το Playboy! (να και η αξία της Ηθικής!!!).
Ταυτόχρονα στο κάτω μέρος της οθόνης περνούν μηνύματα με τα πολιτικοοικονομικά νέα της χώρας!
Από την άλλη πλευρά ευτυχώς, κάποιες ώρες προβάλλονται κάποιες ταινίες, στις οποίες κανείς δεν παρεμβαίνει εικαστικά! ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ομολογουμένως, είναι ωραίο να μπορείς να έρθεις σε επαφή με την τέχνη (μουσική, χορό, ταινίες) μέσω τηλεόρασης. Όταν όμως, όλα αυτά συνοδεύονται και από μια κριτική επιτροπή, ενώ το κοινό μπορεί να ψηφίζει το "καλύτερο", τότε ακόμα και η κουτσή Μαρία (και η Μαρία η Πενταγιώτισσα και η Μαρία της γειτονιάς!) νομίζει πως είναι κριτικός τέχνης!
Οι ελληνικές σειρές βέβαια, είναι άπαιχτες! Απαγορευμένοι έρωτες, φόνοι, μυστήρια, μυστικά της Εδέμ, πύργος της Βαβέλ, και φτου κι απ’την αρχή! Και η σκηνοθεσία, η μουσική υπόκρουση… Όλα τέλεια! Άπαιχτα! Θαυμάσια!
Μα, γιατί να ακούσω το "Riders on the storm" στο "Η ζωή της άλλης";
Υπάρχουν βέβαια, και σειρές απομιμήσεις ξένων σειρών, με μεγάλο σουξέ! Για παράδειγμα οι σειρές με τους γιατρούς! Ανεπανάληπτες! Καταπληκτικές! Υπέροχες! Wow!
Και το πιο γελοίο! Τα προξενιά! Αγρότες, πεθερές που ψάχνουν νύφες, έρωτες που περνούν από το στομάχι, και ό,τι άλλο σκαρφιστεί κανείς για να αυξήσει τα νούμερά του! ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!
Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η υπερπροβολή και η θεοποίηση του ψεύτικου.
Ας κατάλάβουν επιτέλους αυτοί οι απόφοιτοι σχολών Μ.Μ.Ε. ότι πρέπει να γίνουν πραγματικοί δημοσιογράφοι. Έχουν χρέος να ενημερώνουν και να ψυχαγωγούν. Όχι να κουτσομπολεύουν και να κάνουν τους clowns! Σε μεγάλο βαθμό οι τηλεθεατές φταίνε! Αυτοί που συνεχίζουν να εθίζονται σε αυτό το θέαμα, δίνοντας τους την εντύπως ότι δημιουργούν κάτι εντυπωσιακό!...
Η τηλεόραση πρέπει ή να κλείσει, ή να γίνει ποιοτική!
Διαφορετικά θα μείνουμε σε μια κοινωνία-αγέλη.
Σκεφτείτε μόνο, πόσο τους συμφέρει αυτούς τους πολιτικούς – stars!
Ζώα που ακολουθούμε έξυπνους-κερδοσκόπους καναλάρχες, όπου κι αν μας οδηγούν.
Ανεπίτρεπτο.
mushroom
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Η διδασκαλία της Ιστορίας
Διαβάζοντας ένα άρθρο του A. Λιάκου, καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σχετικά με τη διδασκαλία της ιστορίας στο σχολείο, δεν έμαθα τίποτα νεότερο από αυτά που αντιμετωπίζω τα τελευταία 12 χρόνια! Απλά, μπορώ να πω ότι χάρηκα που επιτέλους βρέθηκε κάποιος έξω από το σχολικό χώρο, που μπόρεσε να εντοπίσει το πρόβλημα και το κατέγραψε.
Ο καθηγητής εστίαζε στην έλλειψη εξειδίκευσης των φιλολόγων. Θεωρεί δηλαδή, ότι άλλος είναι αυτός που πρέπει να διδάσκει ιστορίας, άλλος για τα αρχαία, άλλος για τη λογοτεχνία κτλ. Σωστότατο! Μακάρι όμως, το μόνο πρόβλημα να ήταν αυτό...
Σε γενικές γραμμές, στο εκπαιδευτικό εντοπίζονται πολλές υπολειτουργίες, που σίγουρα επηρεάζουν τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων, άρα και της ιστορίας. Μία από αυτές είναι και τα σχολικά εγχειρίδια. Από γ’ έως στ’ δημοτικού διδαχθήκαμε αρχαία –βυζαντινή -σύγχρονη ιστορία. Από α’ μέχρι γ’ γυμνασίου τα είδαμε με την ίδια σειρά όλα εξ’αρχής (με πιο ώριμο μάτι;). Και από α’ μέχρι γ’ λυκείου (μαντέψτε! Δεν πρόλαβε να γραφτεί καινούρια ιστορία!) διδαχθήκαμε αρχαία -βυζαντινή –σύγχρονη ιστορία!
Το μόνο που άλλαζε ήταν τα βιβλία. Τα οποία βέβαια, είναι συνήθως προχειρογραμμένα. Έτυχε μάλιστα, στο παρελθόν να μην ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα! (...)
Κι ας μου εξηγήσει κάποιος το ανεξήγητο! Ιστορία θεωρητικής κατεύθυνσης γ’ λυκείου:Το βιβλίο δομείται από 5 κεφάλαια. Με ποια λογική δεν είναι κανένα κεφάλαιο ολόκληρο στην εξεταστέα ύλη; Δεν υπάρχει χρονική αλληλουχία των γεγονότων που παρουσιάζονται και, δεδομένων των εξετάσεων, η διδακτέα ταυτίζεται με την εξεταστέα ύλη!
Εντάσσεται στα πλαίσια της «σφαιρικής» μας μόρφωσης το να μάθουμε μόνο μια υποενότητα για την Οικονομία, μία για την Πολιτική του 20ου αιώνα, μία για το Προσφυγικό, μία για το Κρητικό και μία για τον Παρευξείνιο Ελληνισμό;
Συμφωνώ ότι η ύλη πρέπει να αλλάζει ανά χρονικά διαστήματα, ώστε να υπάρχει στις πανελλαδικές ποικιλία θεμάτων. Γιατί όμως, να μην έχουν οι μαθητές μια καθολική εικόνα για κάποιο ζήτημα, αλλά ένα μέρος της για όλα;
Βέβαια, στην όλη υπόθεση υπάρχει και κάτι πιο τραγικό. Η αποστήθιση. "Να είστε πιστοί στο βιβλίο!", ακούω από την αρχή της χρονιάς. …Γιατί εμένα μου φαίνεται πλεονέκτημα η ικανότητα να λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια;
"Η γεωργική οικονομία στηριζόταν κυρίως στο σιτάρι, το καλαμπόκι, το κριθάρι, τα όσπρια, τα πορτοκάλια, τα γεώμηλα και τα εξαίρετα καπνά, ιδιαίτερα των περιοχών της Αμισού και της Μπάφρας.", πρέπει να μάθω απ’έξω! Γιατί αν ρωτηθώ και δεν το γράψω, μπορεί να χάσω μερικά μόρια, τα οποία μπορεί να με αποκλείσουν για λίγο από μια σχολή 18.000 μορίων. Γιατί ποιος ψυχολόγος, δημοσιογράφος, δικηγόρος ή κοινωνιολόγος δε γνωρίζει για τα γεώμηλα της Αμισού;
Και στην ακριβώς δίπλα σελίδα το δράμα συνεχίζεται: "Σύμφωνα με μια στατιστική […] το 1913 στις επαρχίες των έξι μητροπόλεων του Πόντου κατοικούσαν 697.000 Έλληνες, ενώ λειτουργούσαν 1.890 εκκλησίες, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.401 σχολεία με 85.890 μαθητές." => ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ! Διαβάζεις και νομίζεις ότι σε κοροϊδεύουν.
…Και μετά απορούν, όταν οι μαθητές καίνε τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς!
Ιστορία σημαίνει γνώση του παρελθόντος, κι όχι αποστήθιση του βιβλίου.
Ποια κριτική σκέψη αναπτύσσεται (γιατί σύμφωνα με τον καθηγητή, σε αυτό συμβάλλει η ιστορία), όταν σε ένα μήνα θα έχω ξεχάσει όλα τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας; Και μιλάμε για 18χρονους, που σε λίγο καιρό θα κληθούν να ψηφίσουν…
Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ή μας θεωρούν ηλίθιους, ή προσπαθούν να μας κάνουν ηλίθιους! (Κάποιους βέβαια, θα τους συνέφερε πολύ αυτό…)
Ας καταλάβουν επιτέλους η κυρία Υπουργός και οι Υφυπουργοί, ότι το εκπαιδευτικό δεν είναι μόνο ένα σχολείο και δέκα καθηγητές! Χρειάζονται υλικά και υποδομές, διάθεση καθηγητών, βιβλία, συχνοί έλεγχοι και κυρίως ενδιαφέρον και έναυσμα για τους μαθητές. Δε μας σώζει η κατάργηση της βάσης του 10, που αποφασίστηκε πρόσφατα…
Χρειαζόμαστε παιδεία! Είναι ανάγκη του ανθρώπου να θέλει να μάθει την ιστορία του και την προέλευσή του. Δίψα για γνώση πάντα υπάρχει στα νέα παιδιά. Αν όμως, η γνώση γίνεται εξαναγκασμός, καλά κάνουν και τους "φτύνουν"!
Η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από τα γεώμηλα της Αμισού! Ο βαθμός μας ίσως. Ένας βαθμός. Ένας αριθμός. Τίποτα…
mushroom
Ο καθηγητής εστίαζε στην έλλειψη εξειδίκευσης των φιλολόγων. Θεωρεί δηλαδή, ότι άλλος είναι αυτός που πρέπει να διδάσκει ιστορίας, άλλος για τα αρχαία, άλλος για τη λογοτεχνία κτλ. Σωστότατο! Μακάρι όμως, το μόνο πρόβλημα να ήταν αυτό...
Σε γενικές γραμμές, στο εκπαιδευτικό εντοπίζονται πολλές υπολειτουργίες, που σίγουρα επηρεάζουν τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων, άρα και της ιστορίας. Μία από αυτές είναι και τα σχολικά εγχειρίδια. Από γ’ έως στ’ δημοτικού διδαχθήκαμε αρχαία –βυζαντινή -σύγχρονη ιστορία. Από α’ μέχρι γ’ γυμνασίου τα είδαμε με την ίδια σειρά όλα εξ’αρχής (με πιο ώριμο μάτι;). Και από α’ μέχρι γ’ λυκείου (μαντέψτε! Δεν πρόλαβε να γραφτεί καινούρια ιστορία!) διδαχθήκαμε αρχαία -βυζαντινή –σύγχρονη ιστορία!
Το μόνο που άλλαζε ήταν τα βιβλία. Τα οποία βέβαια, είναι συνήθως προχειρογραμμένα. Έτυχε μάλιστα, στο παρελθόν να μην ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα! (...)
Κι ας μου εξηγήσει κάποιος το ανεξήγητο! Ιστορία θεωρητικής κατεύθυνσης γ’ λυκείου:Το βιβλίο δομείται από 5 κεφάλαια. Με ποια λογική δεν είναι κανένα κεφάλαιο ολόκληρο στην εξεταστέα ύλη; Δεν υπάρχει χρονική αλληλουχία των γεγονότων που παρουσιάζονται και, δεδομένων των εξετάσεων, η διδακτέα ταυτίζεται με την εξεταστέα ύλη!
Εντάσσεται στα πλαίσια της «σφαιρικής» μας μόρφωσης το να μάθουμε μόνο μια υποενότητα για την Οικονομία, μία για την Πολιτική του 20ου αιώνα, μία για το Προσφυγικό, μία για το Κρητικό και μία για τον Παρευξείνιο Ελληνισμό;
Συμφωνώ ότι η ύλη πρέπει να αλλάζει ανά χρονικά διαστήματα, ώστε να υπάρχει στις πανελλαδικές ποικιλία θεμάτων. Γιατί όμως, να μην έχουν οι μαθητές μια καθολική εικόνα για κάποιο ζήτημα, αλλά ένα μέρος της για όλα;
Βέβαια, στην όλη υπόθεση υπάρχει και κάτι πιο τραγικό. Η αποστήθιση. "Να είστε πιστοί στο βιβλίο!", ακούω από την αρχή της χρονιάς. …Γιατί εμένα μου φαίνεται πλεονέκτημα η ικανότητα να λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια;
"Η γεωργική οικονομία στηριζόταν κυρίως στο σιτάρι, το καλαμπόκι, το κριθάρι, τα όσπρια, τα πορτοκάλια, τα γεώμηλα και τα εξαίρετα καπνά, ιδιαίτερα των περιοχών της Αμισού και της Μπάφρας.", πρέπει να μάθω απ’έξω! Γιατί αν ρωτηθώ και δεν το γράψω, μπορεί να χάσω μερικά μόρια, τα οποία μπορεί να με αποκλείσουν για λίγο από μια σχολή 18.000 μορίων. Γιατί ποιος ψυχολόγος, δημοσιογράφος, δικηγόρος ή κοινωνιολόγος δε γνωρίζει για τα γεώμηλα της Αμισού;
Και στην ακριβώς δίπλα σελίδα το δράμα συνεχίζεται: "Σύμφωνα με μια στατιστική […] το 1913 στις επαρχίες των έξι μητροπόλεων του Πόντου κατοικούσαν 697.000 Έλληνες, ενώ λειτουργούσαν 1.890 εκκλησίες, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.401 σχολεία με 85.890 μαθητές." => ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ! Διαβάζεις και νομίζεις ότι σε κοροϊδεύουν.
…Και μετά απορούν, όταν οι μαθητές καίνε τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς!
Ιστορία σημαίνει γνώση του παρελθόντος, κι όχι αποστήθιση του βιβλίου.
Ποια κριτική σκέψη αναπτύσσεται (γιατί σύμφωνα με τον καθηγητή, σε αυτό συμβάλλει η ιστορία), όταν σε ένα μήνα θα έχω ξεχάσει όλα τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας; Και μιλάμε για 18χρονους, που σε λίγο καιρό θα κληθούν να ψηφίσουν…
Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ή μας θεωρούν ηλίθιους, ή προσπαθούν να μας κάνουν ηλίθιους! (Κάποιους βέβαια, θα τους συνέφερε πολύ αυτό…)
Ας καταλάβουν επιτέλους η κυρία Υπουργός και οι Υφυπουργοί, ότι το εκπαιδευτικό δεν είναι μόνο ένα σχολείο και δέκα καθηγητές! Χρειάζονται υλικά και υποδομές, διάθεση καθηγητών, βιβλία, συχνοί έλεγχοι και κυρίως ενδιαφέρον και έναυσμα για τους μαθητές. Δε μας σώζει η κατάργηση της βάσης του 10, που αποφασίστηκε πρόσφατα…
Χρειαζόμαστε παιδεία! Είναι ανάγκη του ανθρώπου να θέλει να μάθει την ιστορία του και την προέλευσή του. Δίψα για γνώση πάντα υπάρχει στα νέα παιδιά. Αν όμως, η γνώση γίνεται εξαναγκασμός, καλά κάνουν και τους "φτύνουν"!
Η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από τα γεώμηλα της Αμισού! Ο βαθμός μας ίσως. Ένας βαθμός. Ένας αριθμός. Τίποτα…
mushroom
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Μια "φιλική" καταπίεση
“Όταν βλέπεις πάντα τα ίδια πρόσωπα, καταλήγεις στο να γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν. Αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πώς πρέπει να ζούμε τη δική μας ζωή. Κανείς όμως, δε γνωρίζει πώς πρέπει να ζει τη ζωή του.” – P. Coelho
Το πόσο δύσκολο είναι να εκφράσει κανείς αυτά που πραγματικά σκέφτεται και νιώθει, το διαπιστώνουμε μόνο μέσω αυτοκριτικής.
Δυστυχώς, όταν γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους, προσπαθούμε να προβάλουμε την καλή πλευρά του εαυτού μας. Έπειτα από χρόνια φιλίας πετάμε το “εξευγενισμένο” προσωπείο μας και βγάζουμε τον αληθινό μας εαυτό. Μόνο τότε κρίνεται η φιλία. Μόνο αν ο ένας αντέξει τον άλλο στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Σε μια γνωριμία και στενή σχέση χρόνων, σίγουρα ο ένας έχει ένα είδος εξουσίας πάνω στον άλλο. Το ζητούμενο είναι να τεθούν τα όρια της εξουσίας αυτής. Γιατί αν «φυλακιζόμαστε» στις προτιμήσεις, ιδιοτροπίες, επιλογές του άλλου, αν συμβιβαζόμαστε με έναν περιορισμό προσαρμοσμένο στην κρίση άλλου, καταλήγουμε να μισούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Τότε διώχνουμε-απομακρυνόμαστε από φίλους με τους οποίους έχουμε ζήσει υπέροχες εμπειρίες. Και λίγο πιο μετά, μετανιώνουμε για την αρχή της φιλίας αυτής. Για τη στιγμή που, αντί να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, με όλα τα ελαττώματά μας, προτιμήσαμε τον “ιδανικό εαυτό”.
Και βέβαια δε φταίμε μόνο εμείς. Μεγάλη ευθύνη –εκτός του εξουσιαζόμενου, που «επιλέγει» τη θέση αυτή-φέρει και ο εξουσιαστής- φίλος. Αυτός που δε συνειδητοποιεί ότι τείνει να δημιουργήσει έναν κλώνο του εαυτού του, καθορίζοντας ανάγκες, επιλογές και συνήθειες στο φίλο-εξουσιαζόμενο.
Θύμα και θύτης απ’την αρχή κρυμμένοι πίσω από τον καλό τους εαυτό.
Και μετά μας τη δίνει η υποκρισία!
mushroom
Στον Τάσο...
Το πόσο δύσκολο είναι να εκφράσει κανείς αυτά που πραγματικά σκέφτεται και νιώθει, το διαπιστώνουμε μόνο μέσω αυτοκριτικής.
Δυστυχώς, όταν γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους, προσπαθούμε να προβάλουμε την καλή πλευρά του εαυτού μας. Έπειτα από χρόνια φιλίας πετάμε το “εξευγενισμένο” προσωπείο μας και βγάζουμε τον αληθινό μας εαυτό. Μόνο τότε κρίνεται η φιλία. Μόνο αν ο ένας αντέξει τον άλλο στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Σε μια γνωριμία και στενή σχέση χρόνων, σίγουρα ο ένας έχει ένα είδος εξουσίας πάνω στον άλλο. Το ζητούμενο είναι να τεθούν τα όρια της εξουσίας αυτής. Γιατί αν «φυλακιζόμαστε» στις προτιμήσεις, ιδιοτροπίες, επιλογές του άλλου, αν συμβιβαζόμαστε με έναν περιορισμό προσαρμοσμένο στην κρίση άλλου, καταλήγουμε να μισούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Τότε διώχνουμε-απομακρυνόμαστε από φίλους με τους οποίους έχουμε ζήσει υπέροχες εμπειρίες. Και λίγο πιο μετά, μετανιώνουμε για την αρχή της φιλίας αυτής. Για τη στιγμή που, αντί να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, με όλα τα ελαττώματά μας, προτιμήσαμε τον “ιδανικό εαυτό”.
Και βέβαια δε φταίμε μόνο εμείς. Μεγάλη ευθύνη –εκτός του εξουσιαζόμενου, που «επιλέγει» τη θέση αυτή-φέρει και ο εξουσιαστής- φίλος. Αυτός που δε συνειδητοποιεί ότι τείνει να δημιουργήσει έναν κλώνο του εαυτού του, καθορίζοντας ανάγκες, επιλογές και συνήθειες στο φίλο-εξουσιαζόμενο.
Θύμα και θύτης απ’την αρχή κρυμμένοι πίσω από τον καλό τους εαυτό.
Και μετά μας τη δίνει η υποκρισία!
mushroom
Στον Τάσο...
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
Η 5ήμερη από χρονική απόσταση ενός μήνα
Δυστυχώς πρόκειται για ένα μήνα ΜΕΤΑ, κι όχι ένα μήνα ΠΡΙΝ την εκδρομή…
1 μήνας μετά την πενθήμερη = 1 μήνας πριν τις πανελλαδικές…
Καθώς προσπαθούσα να γράψω μια έκθεση αποτυπώνοντας «παπαγαλισμένες» ιδέες σε ένα χαρτί, συνειρμικά πήγε το μυαλό μου στην εκδρομή στη Θεσσαλονίκη.
Θέλεις η πίεση και η μονοτονία που βιώνουμε όλο το χρόνο;
Θέλεις η εξιδανίκευση των εμπειριών;
Από την οπτική γωνία του σήμερα η εκδρομή αυτή φαίνεται υπέροχη!
«Και τι δε θα ‘δινα, να ξαναζήσω εκείνες τις 5 μέρες!», είπα μέσα μου.
Κι όμως! Παρά τις ξενέρωτες στιγμές, παρά το τραγικό θέαμα με καμιά πενηνταριά 17χρονες να φορούν γόβα στιλέτο και «τα μίνια τους» για τα μπουζούκια, παρά το πέσιμο από απελπισμένα-μεθυσμένα αγοράκια που ήθελαν κάτι «εδώ και τώρα», μοιάζει τώρα με ένα μικρό όνειρο!
5 μέρες (και 4 νύχτες) με ανθρώπους που ξέρεις 3,6, ή και 12 χρόνια. Μερικούς δε θα τους ξαναδεις ποτέ. Με άλλους θα κρατήσεις επαφή 3-4 χρόνια και μόλις με 1-2 ΙΣΩΣ μιλάς σε μια δεκαετία…
Κι ας μην ξεχνάμε την υπέροχη αυτή πόλη! Αυτή που κάποιοι διάλεξαν για σπουδές μετά την επίσκεψή τους. Ωραιότατη. Ούτε το χάος της Πρωτεύουσας, ούτε η μιζέρια της επαρχίας (χωρίς να φταίει η επαρχία για αυτό-αλλά η ανύπαρκτη οργάνωσή της!).
Το καλύτερο απ’όλα ήταν οι ελεύθερες ώρες. Στη διάρκεια μιας βόλτας ανακάλυψα το πρώτο μπαράκι που έπαιζε Doors, που είδα ποτέ!!! Επίσης, μίλησα με παιδιά που δεν είχαμε πει κάτι παραπάνω από «Καλημέρα».
Σε γενικές γραμμές έχεις για 5 μέρες τη δυνατότητα να μην ανοίξεις βιβλίο, να ξενυχτίσεις-ή να κοιμηθείς πολύ (!), να ξεσαλώσεις με όποιον τρόπο σκεφτείς. Κι όλα αυτά σαν ένα διάλειμμα μέσα στην αθλιότητα της τρίτης λυκείου! Τι πιο διασκεδαστικό;
ΥΓ: δεν αρνούμαι ότι στην εκδρομή γκρίνιαξα για πολλά θέματα!...
mushroom
1 μήνας μετά την πενθήμερη = 1 μήνας πριν τις πανελλαδικές…
Καθώς προσπαθούσα να γράψω μια έκθεση αποτυπώνοντας «παπαγαλισμένες» ιδέες σε ένα χαρτί, συνειρμικά πήγε το μυαλό μου στην εκδρομή στη Θεσσαλονίκη.
Θέλεις η πίεση και η μονοτονία που βιώνουμε όλο το χρόνο;
Θέλεις η εξιδανίκευση των εμπειριών;
Από την οπτική γωνία του σήμερα η εκδρομή αυτή φαίνεται υπέροχη!
«Και τι δε θα ‘δινα, να ξαναζήσω εκείνες τις 5 μέρες!», είπα μέσα μου.
Κι όμως! Παρά τις ξενέρωτες στιγμές, παρά το τραγικό θέαμα με καμιά πενηνταριά 17χρονες να φορούν γόβα στιλέτο και «τα μίνια τους» για τα μπουζούκια, παρά το πέσιμο από απελπισμένα-μεθυσμένα αγοράκια που ήθελαν κάτι «εδώ και τώρα», μοιάζει τώρα με ένα μικρό όνειρο!
5 μέρες (και 4 νύχτες) με ανθρώπους που ξέρεις 3,6, ή και 12 χρόνια. Μερικούς δε θα τους ξαναδεις ποτέ. Με άλλους θα κρατήσεις επαφή 3-4 χρόνια και μόλις με 1-2 ΙΣΩΣ μιλάς σε μια δεκαετία…
Κι ας μην ξεχνάμε την υπέροχη αυτή πόλη! Αυτή που κάποιοι διάλεξαν για σπουδές μετά την επίσκεψή τους. Ωραιότατη. Ούτε το χάος της Πρωτεύουσας, ούτε η μιζέρια της επαρχίας (χωρίς να φταίει η επαρχία για αυτό-αλλά η ανύπαρκτη οργάνωσή της!).
Το καλύτερο απ’όλα ήταν οι ελεύθερες ώρες. Στη διάρκεια μιας βόλτας ανακάλυψα το πρώτο μπαράκι που έπαιζε Doors, που είδα ποτέ!!! Επίσης, μίλησα με παιδιά που δεν είχαμε πει κάτι παραπάνω από «Καλημέρα».
Σε γενικές γραμμές έχεις για 5 μέρες τη δυνατότητα να μην ανοίξεις βιβλίο, να ξενυχτίσεις-ή να κοιμηθείς πολύ (!), να ξεσαλώσεις με όποιον τρόπο σκεφτείς. Κι όλα αυτά σαν ένα διάλειμμα μέσα στην αθλιότητα της τρίτης λυκείου! Τι πιο διασκεδαστικό;
ΥΓ: δεν αρνούμαι ότι στην εκδρομή γκρίνιαξα για πολλά θέματα!...
mushroom
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Το σύγχρονο ελληνικό "τραγούδι"
Ό,τι είναι ταυτόχρονα σύγχρονο και ελληνικό, δε μπορεί να είναι αυθεντικό και ποιοτικό, γι'αυτό χρησιμοποιούνται εισαγωγικά!
Σε μια χώρα-θύμα των πολιτικών της, των Μ.Μ.Ε. της, γενικά του εαυτού της, η μουσική φαίνεται πως δεν έχει καμιά θέση... Για να το επιβεβαιώσει κανείς αυτό, δεν αρκεί παρά να ανοίξει την τηλεόρασή του, για να μη μιλήσουμε για το ραδιόφωνο!
Νέοι "καλλιτέχνες" που αντιγράφουν το πολυφορεμένο στυλ και ύφος προηγούμενων "καλλιτεχνών" αναλώνονται συνέχεια. Όποιος καταφέρει να βγάλει έναν "αξιόλογο" αριθμό δίσκων -ανεξάρτητα από τον ήχο που βγάζει!!!- θεωρείται πετυχημένος!!!
Κι έτσι ξεκινά μια λαμπρή καριέρα, η οποία φυσικά βασίζεται στην εικόνα (κοινωνικό image), κι όχι στον ήχο. Έτσι προκύπτουν πολυπράγμονες-πετυχημένοι σε όλους (!) τους τομείς: τραγουδιστές, ηθοποιοί, σταρ, πορνοστάρ, σταρ του σινεμά κι όλα τα συναφή, που εξασφαλίζουν δόξα (και ΦΥΣΙΚΑ) χρήμα!
Κι όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί τους (=όλο και περισσότερους paparazzi πληρώνουν, για να τους φωτογραφίσουν "τυχαία" έξω από το σπίτι τους). Ασχολούνται βέβαια, με τη ζωή τους (ηλικία; ..κτλ), τα ρούχα τους(τί φοράνε; πόσο το αγόρασαν;), το σπίτι τους (πόσα τετραγωνικά; πόσο κάνει; σε ποιά περιοχή βρίσκεται;), την κοινωνική τους ζωή (με ποιούς μιλάνε; με ποιούς τσακώνονται;), τις εξόδους τους (πού βγαίνουν;), το ποτό τους (τί τρώνε; τί πίνουν;), τη σχέση τους (παντρεύονται; χωρίζουν;), το παιδί τους (...), το ΒΡΑΚΙ τους!!!
Κι αν για κάποιο λόγο για λίγο καιρό μείνουν στην αφάνεια ("μακριά από μας!"), φροντίζουν να ξεκινήσουν μια διαμάχη, σαν την πρόσφατη, φρέσκια-φρέσκια, μεταξύ της λατρεμένης μας Τζούλιας (της εθνικής πορνοστάρ) και της Άντζελας Δημητρίου (της εθνικής αοιδού)!
Ανοίγεις λοιπόν, την "τηλεορασίτσα σου" το μεσημεράκι (ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!) κι αντικρίζεις το νέο πρόβλημα που διατάραξε το Πανελλήνιο! Φτάνουμε στο σημείο να ρωτάμε (ως δημοσιογράφοι, ως κοινό) μια τραγουδίστρια αν έχει παρακολουθήσει μια συγκεκριμένη τσόντα! Και το χειρότερο είναι ότι αυτή πολύ σοβαρά απαντάει: "Πολύ προσεκτικά!"...
Γιατί ΒΕΒΑΙΑ, αυτή είναι η πιο κλασσική ερώτηση μιας συνηθισμένης συνέντευξης!
Κι έτσι ενημερώνεσαι πλήρως για τον τρόπο που αντέδρασε η Τζούλια, όταν η Άντζελα βγήκε στη σκηνή, για το πώς χαρακτήρισε η Άντζελα το Τζουλάκι μας (!), για την ψυχική οδύνη της Τζούλιας κτλ... Νιώθεις πλέον ολοκληρωμένος άνθρωπος!
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ, να έχει λίγο suspence βρε αδερφέ, η ζωή σου, να έχεις κάτι να αγωνιάς και... -ευτυχώς, για κάποιους- να ξεχνάς και τα προβλήματα της χώρας και του κόσμου! Ποιό οικονομικό πρόβλημα, καλέ; Η Έλλη Κοκκίνου δήλωσε πρόσφατα ότι: "Δόξα τω Θεώ!" ...τη φετινή σεζόν έβγαλε πολλά χρήματα!..
Εκπληρώνουμε κάθε σκοπό της "τέχνης"! Το πιο τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα θεωρούμε τέχνη!!! Αν βέβαια, το σκεφτεί κανείς, τέχνη είναι να βρίσκεις πάντα τρόπους να ανεβάζεις την τηλεθέασή σου προβάλλοντας νούμερα!
Ελλάς Ελλήνων καλλιτεχνών!
Έχουμε μπερδέψει το τραγούδι με την πορνεία! Την ομορφιά με την προστυχιά!
Συνεχίζουμε όμως, να βγάζουμε λεφτά! Δε βαριέσαι;...
mushroom
Σε μια χώρα-θύμα των πολιτικών της, των Μ.Μ.Ε. της, γενικά του εαυτού της, η μουσική φαίνεται πως δεν έχει καμιά θέση... Για να το επιβεβαιώσει κανείς αυτό, δεν αρκεί παρά να ανοίξει την τηλεόρασή του, για να μη μιλήσουμε για το ραδιόφωνο!
Νέοι "καλλιτέχνες" που αντιγράφουν το πολυφορεμένο στυλ και ύφος προηγούμενων "καλλιτεχνών" αναλώνονται συνέχεια. Όποιος καταφέρει να βγάλει έναν "αξιόλογο" αριθμό δίσκων -ανεξάρτητα από τον ήχο που βγάζει!!!- θεωρείται πετυχημένος!!!
Κι έτσι ξεκινά μια λαμπρή καριέρα, η οποία φυσικά βασίζεται στην εικόνα (κοινωνικό image), κι όχι στον ήχο. Έτσι προκύπτουν πολυπράγμονες-πετυχημένοι σε όλους (!) τους τομείς: τραγουδιστές, ηθοποιοί, σταρ, πορνοστάρ, σταρ του σινεμά κι όλα τα συναφή, που εξασφαλίζουν δόξα (και ΦΥΣΙΚΑ) χρήμα!
Κι όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί τους (=όλο και περισσότερους paparazzi πληρώνουν, για να τους φωτογραφίσουν "τυχαία" έξω από το σπίτι τους). Ασχολούνται βέβαια, με τη ζωή τους (ηλικία; ..κτλ), τα ρούχα τους(τί φοράνε; πόσο το αγόρασαν;), το σπίτι τους (πόσα τετραγωνικά; πόσο κάνει; σε ποιά περιοχή βρίσκεται;), την κοινωνική τους ζωή (με ποιούς μιλάνε; με ποιούς τσακώνονται;), τις εξόδους τους (πού βγαίνουν;), το ποτό τους (τί τρώνε; τί πίνουν;), τη σχέση τους (παντρεύονται; χωρίζουν;), το παιδί τους (...), το ΒΡΑΚΙ τους!!!
Κι αν για κάποιο λόγο για λίγο καιρό μείνουν στην αφάνεια ("μακριά από μας!"), φροντίζουν να ξεκινήσουν μια διαμάχη, σαν την πρόσφατη, φρέσκια-φρέσκια, μεταξύ της λατρεμένης μας Τζούλιας (της εθνικής πορνοστάρ) και της Άντζελας Δημητρίου (της εθνικής αοιδού)!
Ανοίγεις λοιπόν, την "τηλεορασίτσα σου" το μεσημεράκι (ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!) κι αντικρίζεις το νέο πρόβλημα που διατάραξε το Πανελλήνιο! Φτάνουμε στο σημείο να ρωτάμε (ως δημοσιογράφοι, ως κοινό) μια τραγουδίστρια αν έχει παρακολουθήσει μια συγκεκριμένη τσόντα! Και το χειρότερο είναι ότι αυτή πολύ σοβαρά απαντάει: "Πολύ προσεκτικά!"...
Γιατί ΒΕΒΑΙΑ, αυτή είναι η πιο κλασσική ερώτηση μιας συνηθισμένης συνέντευξης!
Κι έτσι ενημερώνεσαι πλήρως για τον τρόπο που αντέδρασε η Τζούλια, όταν η Άντζελα βγήκε στη σκηνή, για το πώς χαρακτήρισε η Άντζελα το Τζουλάκι μας (!), για την ψυχική οδύνη της Τζούλιας κτλ... Νιώθεις πλέον ολοκληρωμένος άνθρωπος!
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ, να έχει λίγο suspence βρε αδερφέ, η ζωή σου, να έχεις κάτι να αγωνιάς και... -ευτυχώς, για κάποιους- να ξεχνάς και τα προβλήματα της χώρας και του κόσμου! Ποιό οικονομικό πρόβλημα, καλέ; Η Έλλη Κοκκίνου δήλωσε πρόσφατα ότι: "Δόξα τω Θεώ!" ...τη φετινή σεζόν έβγαλε πολλά χρήματα!..
Εκπληρώνουμε κάθε σκοπό της "τέχνης"! Το πιο τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα θεωρούμε τέχνη!!! Αν βέβαια, το σκεφτεί κανείς, τέχνη είναι να βρίσκεις πάντα τρόπους να ανεβάζεις την τηλεθέασή σου προβάλλοντας νούμερα!
Ελλάς Ελλήνων καλλιτεχνών!
Έχουμε μπερδέψει το τραγούδι με την πορνεία! Την ομορφιά με την προστυχιά!
Συνεχίζουμε όμως, να βγάζουμε λεφτά! Δε βαριέσαι;...
mushroom
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)