Μια "φιλική" καταπίεση

“Όταν βλέπεις πάντα τα ίδια πρόσωπα, καταλήγεις στο να γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν. Αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πώς πρέπει να ζούμε τη δική μας ζωή. Κανείς όμως, δε γνωρίζει πώς πρέπει να ζει τη ζωή του.” – P. Coelho


Το πόσο δύσκολο είναι να εκφράσει κανείς αυτά που πραγματικά σκέφτεται και νιώθει, το διαπιστώνουμε μόνο μέσω αυτοκριτικής.

Δυστυχώς, όταν γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους, προσπαθούμε να προβάλουμε την καλή πλευρά του εαυτού μας. Έπειτα από χρόνια φιλίας πετάμε το “εξευγενισμένο” προσωπείο μας και βγάζουμε τον αληθινό μας εαυτό. Μόνο τότε κρίνεται η φιλία. Μόνο αν ο ένας αντέξει τον άλλο στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Σε μια γνωριμία και στενή σχέση χρόνων, σίγουρα ο ένας έχει ένα είδος εξουσίας πάνω στον άλλο. Το ζητούμενο είναι να τεθούν τα όρια της εξουσίας αυτής. Γιατί αν «φυλακιζόμαστε» στις προτιμήσεις, ιδιοτροπίες, επιλογές του άλλου, αν συμβιβαζόμαστε με έναν περιορισμό προσαρμοσμένο στην κρίση άλλου, καταλήγουμε να μισούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Τότε διώχνουμε-απομακρυνόμαστε από φίλους με τους οποίους έχουμε ζήσει υπέροχες εμπειρίες. Και λίγο πιο μετά, μετανιώνουμε για την αρχή της φιλίας αυτής. Για τη στιγμή που, αντί να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, με όλα τα ελαττώματά μας, προτιμήσαμε τον “ιδανικό εαυτό”.

Και βέβαια δε φταίμε μόνο εμείς. Μεγάλη ευθύνη –εκτός του εξουσιαζόμενου, που «επιλέγει» τη θέση αυτή-φέρει και ο εξουσιαστής- φίλος. Αυτός που δε συνειδητοποιεί ότι τείνει να δημιουργήσει έναν κλώνο του εαυτού του, καθορίζοντας ανάγκες, επιλογές και συνήθειες στο φίλο-εξουσιαζόμενο.

Θύμα και θύτης απ’την αρχή κρυμμένοι πίσω από τον καλό τους εαυτό.

Και μετά μας τη δίνει η υποκρισία!


mushroom

Στον Τάσο...