Η εγωιστική ανθρώπινη φύση μας, μάς κάνει πάντα να θέλουμε να βρισκόμαστε στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ανθρώπων που μας περιβάλλουν: των φίλων, των συγγενών και κάποιες φορές και των συνεργατών μας. Ακόμα κι αν καμιά φορά δηλώνουμε το γνωστό "Θέλω να μείνω μόνος μου!", πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει μια τάση να κινήσουμε το ενδιαφέρον των άλλων, ώστε να ασχοληθούν μαζί μας!
Όλα αυτά αποδεικνύονται από την απογοήτευση που αισθανόμαστε όταν κάποιος κοντινός μας άνθρωπος μας δίνει την εντύπωση ότι μας θεωρεί "δεδομένους".
Μας πιάνει μια μικρή κατάθλιψη. Νιώθουμε παραμελημένοι, ξεχασμένοι... Θεωρούμε ότι ο φίλος μας θα μας προσέξει, μόνο αν μας χρειαστεί κάτι.
Σε μια πρόσφατη εκδρομή για παράδειγμα, δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ αρκετά με έναν αγαπημένο φίλο και να μιλήσουμε, ενώ –διανύοντας την γ’ λυκείου- όλη τη χρονιά δε βρεθήκαμε καθόλου εκτός σχολείου. Βέβαια, στην εκδρομή χτύπησε δύο φορές την πόρτα του δωματίου μου, μία για να ζητήσει ένα depon και μία για κάτι άλλο που χρειαζόταν.
Δεν το κρύβω... Στην αρχή μου φάνηκε κάπως χρησιμοθηρικό όλο αυτό. Και τώρα ντρέπομαι για αυτό! Γιατί συνειδητοποιώ ότι η λέξη "δεδομένος" δε γίνεται να έχει μόνο αρνητική χροιά. Απλά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το παρατηρείς!
Από την εγωιστική πλευρά, "δεδομένος" είναι ο "φίλος-άμεση δράση"! Υπάρχει στην καθημερινότητά σου, έχετε συνεχή, αλλά όχι ουσιώδη, επικοινωνία και όταν χρειαστείς κάτι θα ανταπεξέλθει και θα έρθει να βοηθήσει. Όλα αυτά συνεπάγονται ότι τον παραμελείς σε ένα βαθμό, τον αγνοείς, ξεσπάς πάνω του, βγάζεις τα κόμπλεξ σου κτλ… Αυτό προκύπτει από μια πολυετή γνωριμία, αλλά και ανυπαρξία ειλικρίνειας και συνεννόησης. Γιατί απλά βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι ο άλλος έχει ανάγκη να είσαι στη ζωή του και το εκμεταλλεύεσαι!!!
Βέβαια, από την οπτική γωνία μιας πιο βαθιάς και αληθινής φιλίας, ο "δεδομένος" είναι το άκρως αντίθετο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάντα εκεί. Όμως δεν ενοχλεί για ανούσιες συζητήσεις και "νέα". Ίσως να μη γνωρίζεις τι ακριβώς κάνει στην καθημερινότητά του (και αυτό είναι καλό, γιατί αποφεύγεται η "φιλική καταπίεση"…) και δεν ξέρεις πολλά για το παρελθόν του. Έχετε όμως, ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο! Σίγουρα είναι εκεί αν κάτι χρειαστείς, μα κι αν δεν έχεις σοβαρή ανάγκη, νοιάζεται, χωρίς να γίνεται υπερβολικός και κουραστικός. Το ίδιο ακριβώς κάνεις κι εσύ για αυτόν. Αυτό βασίζεται σε μια πραγματική φιλία, κι όχι απλή παρέα…
Κι επειδή όλα αυτά μου τα έχει επανειλημμένα αποδείξει ο φίλος μου με το depon, τώρα που το συνειδητοποιώ, εύχομαι να μπορώ ξανά στο μέλλον να είμαι κοντά του, για να του ξαναδώσω depon! Γιατί προτιμώ να είμαι "δεδομένη", παρά μια απλή φίλη στην οποία θα ντραπεί να ζητήσει αυτό που θέλει και θα "υποχρεωθεί" να πει "ευχαριστώ".
Δε χρειάζεται να μας ευχαριστεί. Ούτε θέλω να γίνουμε "κολλητοί". Θέλω απλά σε δέκα χρόνια να βρισκόμαστε και να μπορώ να του προσφέρω κάτι.
Πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια του "δεδομένου", πριν γίνουμε εγωιστές και γκρινιάρηδες . Οι "δεδομένοι" φίλοι μένουν. Οι "δεδομένοι", εφ’οσον τους εκτιμούμε!..
Στο Νίκο..
mushroom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου