«Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται όπως ο νόμος ορίζει.» (άρθρο 7, παράγραφος 2 του Συντάγματος)
Είναι άμεση η ανάγκη για προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών που έχουν βρεθεί παράνομα στη χώρα. Καμία παράταξη, καμία νεολαία, κανένα κίνημα δεν κατάφερε να προωθήσει αποτελεσματικά τα δικαιώματα αυτά, παρά τις προσπάθειες που φαίνεται πως έχουν γίνει.
Ακόμη και σήμερα, μετανάστες ανά δεκάδες συλλαμβάνονται για λίγες ώρες, περνούν ένα βασανιστικό, εξονυχιστικό έλεγχο και αφήνονται ξανά ‘ελεύθεροι’, μείον τα προσωπικά τους αντικείμενα.
Αφ’ενός , η είσοδος των λαθρομεταναστών στη χώρα δε μπορεί να περιορισθεί. Παρ’όλο που οι αρχές γνωρίζουν όλες τις λεπτομέρειες, η περοφρούρηση των συνόρων δεν ενισχύεται ποτέ. Άγνωστο γιατί. Φαίνεται πως είναι πιο σημαντικό να ενισχύονται αμυντικοί μηχανισμοί. Αφ’ετ’έρου, είναι αδύνατο να συλληφθούν και να μπουν στη διαδικασία νομιμοποίησης ή απέλασης, γιατί δεν υπάρχουν υποδομές.
Μέχρι στιγμής η αντιμετώπιση του ζητήματος περιλαμβάνει τακτικές προσαγωγές, έλεγχο στοιχείων, κατάσχεση προσωπικών αντικειμένων και, αν πρόκειται να επισκεφθεί την πόλη κάποιος ξένος, επιχειρήσεις ‘σκούπα’! Πού μεταφέρονται ξαφνικά όταν εξαφανίζονται οι εκατοντάδες μετανάστες από την παραλία της Πάτρας, κανείς δε μαθαίνει επίσημα. Μόνο φήμες λένε για απάνθρωπες συνθήκες προσωρινής κράτησης.
Μα το πιο τρομακτικό είναι το χαιρέκακο βλέμμα κάποιων –πολιτών και όχι μόνο- όταν ξεκινά ανθρωποκυνηγητό. Φαινομενικά –μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου σου, την ώρα που πας βόλτα- είναι σαν ένα παιχνίδι. Πρακτικά, ποιος μπορεί να νιώσει την αγωνία του ανθρώπου που τρέχει για να αποφύγει άλλη μια σύλληψη; Κι ακόμη χειρότερα, ποιος μπορεί να νιώσει πόσο συνηθισμένοι είναι αυτοί σε τέτοιου είδους ‘παιχνίδια’;
Σε μια τέτοιου μεγέθους κοινωνία οι αντιδράσεις φτάνουν στα άκρα. Από τη μία, ακούς την άποψη «να τους πάρουν από ‘δω! Δε μπορείς πια να κυκλοφορήσεις μόνος σου», από την άλλη, μπορεί να δεις ανθρώπους –κι όχι απάνθρωπους- που προσπαθούν να συγκεντρώσουν τρόφιμα και ρούχα για να βοηθήσουν.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι η επιβίωσή τους υπό τις δύσκολες συνθήκες του καιρού ή της πείνας, αλλά υπό τις συνθήκες της εκμετάλλευσής τους στην εργασία ή της βίας που βιώνουν, κατά την προσπάθειά τους να βρουν την πολλά υποσχόμενη καλύτερη ζωή που τους έταξαν, όταν ήταν να φύγουν από τον τόπο τους.
