Επανάσταση ή επανάπαυση;

Στη χώρα του "δε βαριέσαι;" η νοοτροπία της ιδιοτέλειας και της αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα "εμφυτεύεται" στα ελληνόπουλα από την παιδική ηλικία. Γι’αυτό το λόγο, αφ’ενός δε διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά και αφ’ετέρου οι πιθανότητες κοινωνικής αφύπνισης συνεχώς περιορίζονται...

Συχνά συναντούμε νέους ανθρώπους, τους 18χρονους του 2010 για παράδειγμα, να αρκούνται σε μια απάντηση "Έτσι τους έχουν μάθει. Τι να κάνουμε;", όσον αφορά τη συμπεριφορά των μικρών παιδιών (των ονομαζόμενων "γύφτων"), που με θράσος σου ζητούν να ανοίξεις το πορτοφόλι σου για να τα πείσεις ότι δεν έχεις να τους δώσεις ψιλά! "Έτσι τους έχουν μάθει!... Δε μπορείς να τα κατηγορήσεις γι’αυτό!" ...Μπορείς όμως, με κάποιον τρόπο να αντιδράσεις. Έχεις τουλάχιστον το δικαίωμα να μην ανέχεσαι να υπάρχουν στη χώρα σου παιδιά που ποτέ δεν πηγαίνουν σχολείο. Παιδιά που ποτέ δε συνειδητοποίησαν ότι για να έχουν χρήματα, πρέπει κάποτε να δουλέψουν και προηγουμένως να μορφωθούν.

Η γενιά που πριν δυο χρόνια ξεχύθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου, δεν ενοχλείται που εκατοντάδες παιδιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω έλλειψης τροφίμων ή στέγης, λόγω βιασμών ή από τους ίδιους τους γονείς τους. Δεν ενοχλείται όταν βλέπει παιδιά χωρίς μέλλον, θέλει μόνο να εξασφαλίσει το δικό της μέλλον...

Η γενιά λοιπόν, που το μόνο που ξέρει είναι να "παπαγαλίζει" για το μάθημα της έκθεσης τα ανθρώπινα δικαιώματα ή την ανάγκη αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αδιαφορεί για το αν κάποιων τα δικαιώματα καταπατώνται και εμμένει στην ιδέα "Για όλα φταίει το σύστημα!".

Μα, τι εννοούμε τελικά με τον όρο "σύστημα";

Κανείς δε μπαίνει στη διαδικασία να αναλογιστεί ότι το "σύστημα" είμαστε όλοι. Και ο καθένας από μας ξεχωριστά ευθύνεται για ένα μέρος των κοινωνικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, για την αναποτελεσματικότητα –για να μην πούμε ανυπαρξία- του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ευθύνη δεν έχουν μόνο οι υπουργοί παιδείας, οι οποίοι εναλλάξ προσπαθούν να λύσουν ο ένας τα προβλήματα που προκάλεσε ο προηγούμενος και ταυτόχρονα επόμενος...

Η γνωστή "κατηγορία" είναι η φράση: "Μας έχει ‘φάει’ ο δικομματισμός!". Αδιανόητο, πώς γίνεται όλοι να διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του δικομματισμού, χωρίς να αλλάζει κανείς την ψήφο του! Γιατί κλασσικά στην Ελλάδα, η ψήφος είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση... Συνεπώς, ό,τι αφορά την πολιτική της χώρας αλλάζει κάθε 4-8 χρόνια, για να επιστρέψει η προηγούμενη παράταξη. Ο μέσος ψηφοφόρος-ενεργός πολίτης βέβαια, συνεχίζει να αποδίδει ευθύνες στο δικομματισμό! Φαύλος κύκλος.

Με τη λογική αυτή λειτουργεί ο Έλληνας και σε ό,τι άλλο αφορά την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι η εγκληματικότητα αυξάνεται, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, κι εμείς ενοχλούμαστε απλώς όταν μας ζητούν χρήματα κάποια μικρά παιδιά στο δρόμο.

Μήπως τελικά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Οι γενιές που νομίζουν πως επαναστατούν λέγοντας ένα "όχι" στους γονείς τους, φτάνουν σήμερα στο σημείο να λένε "Τι να κάνουμε;" και να στρίβουν το κεφάλι...
Σίγουρα υπάρχει μια λύση και μια κίνηση, που μπορεί ο καθένας να κάνει!

Δεν αρκεί να δώσεις σε ένα παιδί χρήματα για να φάει μια ημέρα, αλλά είναι καλύτερα να του εξηγήσεις ότι πρέπει να αναζητήσει μια εργασία.. Με εντιμότητα και με αξιοπρέπεια.
Αυτό ίσως μπορεί να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Η διαφορετική αντιμετώπισή μας...