Επανάσταση ή επανάπαυση;

Στη χώρα του "δε βαριέσαι;" η νοοτροπία της ιδιοτέλειας και της αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα "εμφυτεύεται" στα ελληνόπουλα από την παιδική ηλικία. Γι’αυτό το λόγο, αφ’ενός δε διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά και αφ’ετέρου οι πιθανότητες κοινωνικής αφύπνισης συνεχώς περιορίζονται...

Συχνά συναντούμε νέους ανθρώπους, τους 18χρονους του 2010 για παράδειγμα, να αρκούνται σε μια απάντηση "Έτσι τους έχουν μάθει. Τι να κάνουμε;", όσον αφορά τη συμπεριφορά των μικρών παιδιών (των ονομαζόμενων "γύφτων"), που με θράσος σου ζητούν να ανοίξεις το πορτοφόλι σου για να τα πείσεις ότι δεν έχεις να τους δώσεις ψιλά! "Έτσι τους έχουν μάθει!... Δε μπορείς να τα κατηγορήσεις γι’αυτό!" ...Μπορείς όμως, με κάποιον τρόπο να αντιδράσεις. Έχεις τουλάχιστον το δικαίωμα να μην ανέχεσαι να υπάρχουν στη χώρα σου παιδιά που ποτέ δεν πηγαίνουν σχολείο. Παιδιά που ποτέ δε συνειδητοποίησαν ότι για να έχουν χρήματα, πρέπει κάποτε να δουλέψουν και προηγουμένως να μορφωθούν.

Η γενιά που πριν δυο χρόνια ξεχύθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου, δεν ενοχλείται που εκατοντάδες παιδιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω έλλειψης τροφίμων ή στέγης, λόγω βιασμών ή από τους ίδιους τους γονείς τους. Δεν ενοχλείται όταν βλέπει παιδιά χωρίς μέλλον, θέλει μόνο να εξασφαλίσει το δικό της μέλλον...

Η γενιά λοιπόν, που το μόνο που ξέρει είναι να "παπαγαλίζει" για το μάθημα της έκθεσης τα ανθρώπινα δικαιώματα ή την ανάγκη αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αδιαφορεί για το αν κάποιων τα δικαιώματα καταπατώνται και εμμένει στην ιδέα "Για όλα φταίει το σύστημα!".

Μα, τι εννοούμε τελικά με τον όρο "σύστημα";

Κανείς δε μπαίνει στη διαδικασία να αναλογιστεί ότι το "σύστημα" είμαστε όλοι. Και ο καθένας από μας ξεχωριστά ευθύνεται για ένα μέρος των κοινωνικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, για την αναποτελεσματικότητα –για να μην πούμε ανυπαρξία- του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ευθύνη δεν έχουν μόνο οι υπουργοί παιδείας, οι οποίοι εναλλάξ προσπαθούν να λύσουν ο ένας τα προβλήματα που προκάλεσε ο προηγούμενος και ταυτόχρονα επόμενος...

Η γνωστή "κατηγορία" είναι η φράση: "Μας έχει ‘φάει’ ο δικομματισμός!". Αδιανόητο, πώς γίνεται όλοι να διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του δικομματισμού, χωρίς να αλλάζει κανείς την ψήφο του! Γιατί κλασσικά στην Ελλάδα, η ψήφος είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση... Συνεπώς, ό,τι αφορά την πολιτική της χώρας αλλάζει κάθε 4-8 χρόνια, για να επιστρέψει η προηγούμενη παράταξη. Ο μέσος ψηφοφόρος-ενεργός πολίτης βέβαια, συνεχίζει να αποδίδει ευθύνες στο δικομματισμό! Φαύλος κύκλος.

Με τη λογική αυτή λειτουργεί ο Έλληνας και σε ό,τι άλλο αφορά την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι η εγκληματικότητα αυξάνεται, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, κι εμείς ενοχλούμαστε απλώς όταν μας ζητούν χρήματα κάποια μικρά παιδιά στο δρόμο.

Μήπως τελικά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Οι γενιές που νομίζουν πως επαναστατούν λέγοντας ένα "όχι" στους γονείς τους, φτάνουν σήμερα στο σημείο να λένε "Τι να κάνουμε;" και να στρίβουν το κεφάλι...
Σίγουρα υπάρχει μια λύση και μια κίνηση, που μπορεί ο καθένας να κάνει!

Δεν αρκεί να δώσεις σε ένα παιδί χρήματα για να φάει μια ημέρα, αλλά είναι καλύτερα να του εξηγήσεις ότι πρέπει να αναζητήσει μια εργασία.. Με εντιμότητα και με αξιοπρέπεια.
Αυτό ίσως μπορεί να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Η διαφορετική αντιμετώπισή μας...

Αποτυχημένες επιτυχίες και επιτυχημένες αποτυχίες

Έπειτα από ένα "μετα-πανελληνιακό" καλοκαίρι και μετά από μια πρώτη επαφή με τους εισαχθέντες στα Πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι., μπορούμε πλέον να αναγνωρίσουμε ποια είναι η πραγματική έννοια της επιτυχίας στον τομέα των πανελλαδικών εξετάσεων, κι όχι μόνο.


Ας απομακρυνθούμε λίγο από την πανευτυχή μητέρα που ο γιόκας της μπήκε στην Ιατρική μετά από χρόνια μελέτης, που αναγκαζόταν να κάνει, χάνοντας ευκαιρίες για βόλτα, συνάντηση με συνομήλικους, τέχνες κτλ... Ας απομακρυνθούμε κι από τον πατέρα που καμαρώνει για την κορούλα που μπήκε νομική «και μπήκε και με σειρά! Από τους πρώτους!», χωρίς η ίδια να έχει αποφασίσει πώς θέλει να είναι το μέλλον της... Γιατί, ουσιαστικά ένα παιδί 17 ετών δεν είναι σε θέση να κρίνει και να είναι βέβαιο για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.


Συναντάμε λοιπόν κάποιες αποτυχημένες –αρχικά μοιάζουν επιτυχημένες- προσπάθειες των παιδιών και του περιβάλλοντός τους να προσεγγίσουν, με λανθασμένους συχνά τρόπους, την επιτυχία.


Μια συχνή περίπτωση είναι αυτή των νέων που σαγηνεύονται από την Επαγγελματική Αποκατάσταση. Μαγική λέξη στις μέρες μας! Φοβάται ο κόσμος μήπως μείνει άνεργος και πεινάσει, και επιλέγει επαγγέλματα που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά και μόνο γιατί θα εργαστεί άμεσα.
Χαρακτηριστικό σύγχρονο παράδειγμα, τα παιδαγωγικά. Καταρρίπτεται πλέον και ο μύθος για αυτές τις σχολές, αφού ήδη βλέπουμε πως διορίστηκαν ΟΛΟΙ! Δεν υπάρχουν πια κενές θέσεις! Μα επιτέλους, πόσοι δάσκαλοι μπορεί να εργάζονται ταυτόχρονα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Μοιάζει τελικά πιο ελκυστική η προσωρινή ανεργία έπειτα από ενδιαφέρουσες σχολές, παρά μια ψεύτικη μονιμότητα σε θέσεις εργασίας, για την οποία οι εργαζόμενοι αδιαφορούν. Κι όμως η "προοδευτική" κοινωνία μας, βαφτίζει "επιτυχία" τη δεύτερη περίπτωση!


Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα παιδιά που ακολουθούν το επάγγελμα των γονιών τους, από τους οποίους εξασφαλίζουν έτοιμη "πελατεία" και δόξα!!!
Γιατρός που «κατάφερε να κάνει και τους ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΙΟΥΣ του γιατρούς!»... Μα, αυτό είναι κατάντια! Και του πατέρα και των παιδιών! Και μεγαλύτερη κατάντια είναι η έκφραση "έκανε τα παιδιά του γιατρούς" και όχι "τα παιδιά του έγιναν γιατροί"! Είναι βέβαιο πως δεν ήθελαν όλοι να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Είναι αφύσικο δηλαδή. Αδιανόητο. Ο "μπαμπούλης" όμως, φροντίζει να σπουδάσει τα παιδιά του (δε σπουδάζουν, ΤΑ σπουδάζει) και χωρίς πολλή σκέψη να τα εγκλωβίσει στην υπηρεσία των δικών του επιθυμιών. Αδιανόητο επίσης, που τα ίδια τα παιδιά υποτάσσονται. Φαίνεται ο μπαμπούλης ξέρει να... πείθει!


Τρίτη χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή των παιδιών που προτιμούν –ή που είναι "αυτονόητο" πως πρέπει να προτιμήσουν- σχολές όπως η Ιατρική και η Νομική. Ομολογουμένως είναι σχολές με κύρος. Οπωσδήποτε κάποιος που διαβάζει χωρίς να έχει στόχους, πρέπει να επιλέξει μια τέτοια σχολή. Κι αμέσως αποκτά κύρος. Πριν καν αποφοιτήσει. Πριν προλάβει να γραφτεί στη σχολή! Πριν προλάβει να σκεφτεί τι ΘΕΛΕΙ! Αναμφίβολα έχεις ένα κύρος όταν δεν ξέρεις τι θες, αλλά επιλέγεις μια σχολή με κύρος, έχοντας μόνο "περιορισμένες, βαθιά ξεχασμένες επιθυμίες"! Σχολές, όπου ένα ελάχιστο ποσοστό των φοιτητών ήθελε πραγματικά να φοιτήσει. Οι υπόλοιποι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνουν.


Παράλογο; Μα, δε φταίνε αυτοί.
Φταίει η παρωπιδοφορούσα κοινωνία, η γειτόνισσα που σχολιάζει χωρίς να κρίνει πρώτα τον εαυτό της, φταίει -εννοείται- το εκπαιδευτικό σύστημα!
Φταίνε κι οι ίδιοι οι γονείς που, λες κι ήταν πάντα αλάνθαστοι, δε "συγχωρούν" μια λανθασμένη επιλογή του έφηβου παιδιού τους, κατακρίνουν την "αποτυχία" του και δε δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία!
Ισχύει τελικά η άποψη ότι «δε γίνεται, βρε παιδιά, να γίνουν όλοι επιστήμονες!»
Είναι όμως, θεμιτό -αν όχι απαραίτητο- να ακολουθεί ο καθένας τις επιθυμίες του.

"Επιτυχία" δε βαφτίζουμε έναν πενταψήφιο αριθμό που προκύπτει από τις πανελλαδικές. Αποτυχία δεν είναι να περάσει το παιδί μας σε μια σχολή που δεν του αρέσει.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι να υποκύψει και να ακολουθήσει στις επιθυμίες των γονιών.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ακόμα και να αποφοιτήσει από μια σχολή που εξ’αρχής δεν του άρεσε, γιατί ντράπηκε ή βαρέθηκε να ξαναπροσπαθήσει...

Πραγματικά επιτυχημένος είναι αυτός που προσπαθεί συνεχώς να προσεγγίζει τα όνειρά του!

ΥΓ: Πραγματικά αποτυχημένη είναι η κοινωνία, που αποτρέπει τους νέους από το να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους!



Σε όλους αυτούς που δε διστάζουν να ξαναπροσπαθήσουν γι'αυτό που θέλουν...
"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε..."