Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Αξίες

Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς χρήματα, σε τι θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε τις αξίες;

…«Δεν υπάρχουν αξίες» δηλώνουν οι πιο απαισιόδοξοι ανάμεσά μας. Κι όμως η αίσθηση των αξιών κρύβεται μέσα μας και με έναν υποσυνείδητο τρόπο μπορούμε να εκτιμήσουμε αν κάτι αξίζει σε κάτι άλλο ή όχι. Αν κάτι είναι αντάξιό μας. Αν κάτι αξίζει τον κόπο. Ουσιαστικά δρούμε με γνώμονα την αίσθηση αυτή. Θεωρούμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο, άρα συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας. Δεν επιδιώκουμε όμως, κάτι που δε μας αξίζει.

Για να ξέρουμε βέβαια αν κάτι αξίζει πρέπει πρώτα να το εκτιμήσουμε. Οι πράξεις για παράδειγμα φορτίζονται με θετική ή αρνητική αξία βάσει κάποιων νόμων ή ηθικών, άγραφων κανόνων.

Όταν όμως, προσπαθούμε να κρίνουμε μια σχέση ανθρώπων, πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ο ένας αξίζει στον άλλο;

Και πώς μπορούμε να μετρήσουμε την αξία ενός ανθρώπου;

Σίγουρα όχι σε ευρώ ή δολάρια! Σίγουρα πρόκειται για κάτι που ασυναίσθητα εκτιμούμε. Μήπως όμως κρίνουμε επηρεασμένοι από συναισθήματα και δε μπορούμε να είμαστε αμερόληπτοι; Ίσως η έννοια της αξίας κρύβει μέσα της την έννοια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχουν πράγματα που αξίζουν σε κάποιον ως επιβράβευση ή ως τίμημα για κάποια πράξη του. Ίσως τη φύση μας διέπουν κάποιοι νόμοι, μια αίσθηση της δικαιοσύνης, βάσει της οποίας κάποιος πρέπει να λαμβάνει συμπεριφορά εξίσου καλή ή κακή με αυτή που προσφέρει. Αυτό θεωρούμε ως «ισάξιο», το δίκαιο.

Τι αξίζει τελικά στον κάθε άνθρωπο;

Ανεξάρτητα από τις πράξεις του, σε κάθε περίπτωση του αξίζει μια «ανθρώπινη» συμπεριφορά. Στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματά του και στην προσωπικότητά του.
Το αν όμως αξίζει κάτι παραπάνω στον καθένα, κανείς δε μπορεί να το κρίνει.

Οι άνθρωποι δε μπορούν να μετρηθούν σε αξίες. Είναι απλά άνθρωποι. Και αν κάποιος βρει το κλειδί του άλλου, τότε μπορεί και του «αξίζει» να επικοινωνεί και να βρίσκεται μαζί του.

Δε θα έπρεπε βέβαια, να κινούμαστε και να δρούμε με βάση μόνο αυτά που αξίζουν ή μας αξίζουν. Ίσως θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές προς τους άλλους, αν ακολουθούσαμε μόνο τη συνείδησή και τα συναισθήματά μας.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Το "καταναλώνειν" εστί φιλοσοφείν

Γινόμαστε όλοι σταδιακά μέρος αυτού του καταναλωτικού μηχανισμού που έχει δημιουργηθεί εδώ και αιώνες. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι ένα: παραγωγή-κατανάλωση.

Βέβαια το ζητούμενο πλέον είναι: Ποιος μπορεί να καταναλώνει περισσότερα;
Μα φυσικά, αυτός που παράγει περισσότερα! Αυτό που συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία είναι το χρήμα-θεός!

Παράγεις; (έργο ή αγαθό) Πληρώνεσαι.
Πληρώνεις; Καταναλώνεις.
Καταναλώνεις; Αυτόματα νιώθεις και θεωρείσαι ενταγμένος, "κάποιος". Ανώτερος -ίσως- από κάποιους που δεν εκτιμούν τις αξίες σε ευρώ.

Βιώνουμε λοιπόν, το απόλυτα καταναλωτικό σύστημα της κοινωνίας, όπου τα σκουπίδια φτάνουν να είναι περισσότερα από τους ίδιους τους ανθρώπους!!! Δεν υπάρχει πια χώρος για αυτά και δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να τα εξαφανίσουμε!

Υπάρχει βέβαια η λύση, για την οποία όπως φαίνεται, γίνονται σήμερα τεράστιες προσπάθειες... Μπορούμε άνετα να μετατρέψουμε όλη τη Γη σε μια τεράστια χωματερή κι εμείς να ζήσουμε στον Άρη! Ή μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα σκουπίδια μας, να φτιάξουμε μαζί τους μια καλύτερη σχέση και να τα έχουμε κοντά μας! Τι σημασία έχει; Αφού μπορούμε ακόμα να καταναλώνουμε!

Γι’αυτό θεοποιείται το χρήμα και υποκινεί τα πάντα. Γιατί ταυτόχρονα «θεοποιείται» και ο κάτοχος-χρήστης του. Του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η άγνοια ή η αδιαφορία για τις συνέπειες αυτής της υπερκατανάλωσης, που τείνει να υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ανάγκη!

Ανάγκες μας πλέον είναι μόνο αυτές που μπορούν να καλυφθούν με ευρώ! Κι έτσι ο φτωχός ταυτίζεται με το δυστυχισμένο!

Αλίμονο στο περιβάλλον! Αυτό που οι σημερινές νέες γενιές δεν έχουν καλά καλά γνωρίσει. Γνωρίζουν όμως ότι θα το χάσουν...

Αλίμονο και στους ίδιους τους (υπερ)καταναλωτές, που δεν αντιλαμβάνονται ότι (κατ)αναλώνονται σε μια καθημερινότητα γεμάτη υλισμό, ενώ η υγεία και το πνεύμα τους τίθενται "υπο εξαφάνιση". (...Τουλάχιστον τα panda -ή πάντα- που τείνουν να εξαφανιστούν, έχουν για λίγο ζήσει χωρίς το χρήμα και εκτιμήσει τη φυσική πλευρά της υπόστασής τους!)

Μοναδικός μας στόχος λοιπόν είναι το χρήμα. Και απώτερος στόχος η κάθε είδους κατανάλωση.

Εύλογη απορία: Μέχρι πότε θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η εμφάνιση και η περιουσία προσδίδουν κύρος; Ίσως πρέπει κάποτε να ωριμάσουμε και να διαχωρίσουμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι»!

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ας συνεχίσουν να καταναλώνουν..
Μήπως όμως, οι «πλούσιοι τω πνεύματι» πρέπει να αντιδράσουν;